Αναφορά στο Διεθνές Δίκαιο έκανε η Άγκυρα κατά συνάντηση των υπουργών Άμυνας Ελλάδας και Τουρκίας με κύριο θέμα το Αιγαίο. Ωστόσο ο τούρκος αξιωματούχος, Ισμέτ Γιλμάζ, τόνισε πως παράλληλα πρέπει να ληφθούν υπόψη τα συμφέροντα και των δύο χωρών. Και ποια είναι τα συμφέροντα των Τούρκων; Το Καστελόριζο να θεωρηθεί επέκταση των τουρκικών ακτογραμμών και άρα η Ελλάδα να μην έχει δικαίωμα ανακήρυξης και εν συνεχεία ορισμού κοινής Α.Ο.Ζ. με την Κύπρο με βάση εκείνο το σημείο. Στην Θράκη να αναγνωρισθούν όλοι οι μουσουλμάνοι ως Τούρκοι προς αύξηση της τουρκικής επιρροής και σταδιακά να φύγει ο έλεγχος από τα ελληνικά χέρια. Τέλος μέσω του σχεδίου «έρευνα και διάσωση» να αποκτήσει δικαιώματα χωροφύλακα η Άγκυρα στο μισό Αιγαίο, το οποίο οι Τούρκοι διατυμπανίζουν ότι ευαγγελίζονται να μετατραπεί σε «θάλασσα ειρήνης», αφού περάσουν προφανώς οι δικές τους επιδιώξεις εις βάρος των ελληνικών δικαίων. Πίσω από όλα αυτά βέβαια βρίσκεται το σχέδιο των παγκοσμιοποιητών της Ουάσινγκτον, οι οποίοι προωθούν συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και διαμελισμό της ευρύτερης περιοχή σε μικρά κρατίδια (π.χ. κράτος Θράκης με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη). Παρόμοια δρουν και στην Κύπρο μέσω της δημιουργίας δύο κοινοτήτων πλήρως ελεγχόμενων με μοναδικό πλέον εμπόδιο την τουρκική αδιαλλαξία, καθώς η κυβέρνηση Αναστασιάδη δείχνει πλήρως συνεργάσιμη. Αυτά είναι τα σχέδια, το τι θα γίνει αποδεικνύεται πάντα στην πράξη, λαμβάνοντας υπόψη τις συγκυρίες και τους εμπλεκόμενους παράγοντες. Στην Άγκυρα βέβαια τους έχουν παραμυθιάσει με το όραμα της ανασύστασης της πάλαι ποτέ οθωμανικής αυτοκρατορίας. Όταν μιλάμε τώρα για παγκοσμιοποιητές δεν εννοούμε τις Η.Π.Α. αυτές καθαυτές, αλλά τις πολυεθνικές του παγκοσμιοποιητικού λόμπι που χρηματοδοτούν (αυτές και όχι το υπερχρεωμένο κράτος της «υπερδύναμης») τον αμερικανικό μισθοφορικό στρατό και καρπώνονται τα οφέλη μετά από κάθε επιτυχή εφαρμογή των σχεδίων τους, με ή χωρίς πόλεμο. Εκείνες σχεδιάζουν την εξωτερική πολιτική Η.Π.Α. και συμμάχων σε κάθε περιοχή ανάμειξής τους και συνεννοούνται με τους περιφερειακούς ηγέτες. Όποιοι σηκώνουν τον αμανέ, «χτυπιούνται» με διάφορα μέσα (βλ. τώρα Ερντογάν, πολιτική κρίση στην Τουρκία κτλ.). Παρά την τουρκική κρίση, η οποία οδηγεί στον διαμελισμό της γείτονας, οι παραβιάσεις των ελληνικών χωρικών υδάτων συνεχίζονται για να μας θυμίζουν πως δεν είμαστε μόνοι μας, έτσι ώστε να σηκώσουμε κεφάλι σε διάφορα ζητήματα. Το μοναδικό αγκάθι των μισθοφόρων και υπαλλήλων της παγκοσμιοποίησης, είναι η Ρωσία του Πούτιν, η οποία προτιμά σαφώς το Αιγαίο να παραμείνει ελληνική θάλασσα και αποκλείει γεωπολιτικά την οποιαδήποτε εφαρμογή παγκοσμιοποιητικών σχεδίων εκεί. Γιατί; Επειδή μπορεί και μην ξεχνάμε ότι η Ρωσία είναι η μόνη χώρα που είναι σε θέση να απειλήσει εξ αποστάσεως την έδρα των παγκοσμιοποιητών, που τόσο καιρό θεωρούσαν ότι έχοντας τον Ειρηνικό από την μία και τον Ατλαντικό από την άλλη, θα μπορούν εσαεί να αναμειγνύονται εκ του ασφαλούς μακριά από το σπίτι τους. Πάντως, ταυτόχρονα βλέπουμε ότι στον άξονα από την Μαύρη Θάλασσα έως την Μέση Ανατολή, ακούγονται στην επικαιρότητα περισσότερα από ένα μέτωπα, μέχρι στιγμής τρία: 1. Ουκρανία (πρόθεση δημιουργίας στρατιωτικών βάσεων κοντά στην Ρωσία), 2. Αυξημένες παραβιάσεις των Τούρκων στο Αιγαίο (υποχώρηση για χάρη της… «ειρήνης» θα θεωρηθεί μια ειρηνική συνεκμετάλλευση;), 3. Συρία (Ανατροπή Άσαντ, έλεγχος Μέσης Ανατολής από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ μετά και από λύση του Παλαιστινιακού). Συνήθως ΜΜΕ είτε εκφοβίζουν είτε προετοιμάζουν καταστάσεις. Άλλωστε όπως είχα γράψει: «αυτό που ξεκίνησε με ευθύνη των παγκοσμιοποιητικών δυνάμεων της Δύσης στην Κριμαία θα επεκταθεί (άγνωστο πότε αλλά σχετικά σύντομα) προς τον Νότο (Μαύρη Θάλασσα – Στενά – Αιγαίο – Κύπρος – Μέση Ανατολή)», καθώς, συμπληρώνω, το ΝΑΤΟ, ακόμα και αν χρεοκοπήσουν οι Η.Π.Α., είναι σε θέση, αν χρειαστεί, να διεξάγει ταυτόχρονους πολέμους κατά τόπους. Σκοπός να στραφούν τα βλέμματα των Ρώσων, τουλάχιστον εν αρχή διπλωματικά, σε πολλά μέτωπα, μήπως και γίνουν πιο αντιμετωπίσιμοι. Απ’ όσο γνωρίζω όμως οι Ρώσοι δεν βασίζονται μόνο στην διπλωματία και αρέσκονται στους αιφνιδιασμούς…
Κίμων Γεωργακάκης, Πολιτικός Επιστήμων
ΠΥΓΜΗ.gr
