του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*Έχουμε φθάσει σε ένα χρονικό σημείο όπου ο κόσμος φαίνεται να περιμένει κάτι το αναπόδραστο να συμβεί γρήγορα…Οι Επικυρίαρχοι φαίνεται να προετοιμάζονται για κάτι μεγάλο. Οι θρησκευόμενοι το διαισθάνονται. Οι φανατικοί μελετητές των προφητειών της Βίβλου το νοιώθουν, ήδη, μέχρι τον μυελό των οστών τους. Το διαδίκτυο βρίθει από σχετικά κείμενα. Ακόμα, όμως, κι αυτοί που δεν πιστεύουν στην μεταφυσική αισθάνονται ότι κάτι τρομακτικό έρχεται. Ανάμεσά τους μερικοί από τους πιο καλά πληροφορημένους οικονομικούς αναλυτές της Wall Street και επικεφαλής Τραπεζών. Πολλοί απ” αυτούς κάνουν τελευταία ασυνήθεις ενέργειες που μαρτυρούν ότι προετοιμάζονται για ένα «major event» που μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή. Είναι κι αυτό μια απόδειξη ότι ζούμε στον πιο επικίνδυνο καιρό της παγκόσμιας ιστορίας.Τι θα συμβεί στο άμεσο μέλλον ή και τον επόμενο χρόνο; Θα ξεσπάσει γενικευμένος πόλεμος στην Μέση Ανατολή; Παγκόσμια χρηματοπιστωτική κατάρρευση; Πυρηνική τραγωδία; Κανένα άλλο στημένο τρομοκρατικό μακελειό;
Αυτό που χρειάζεται να μην ξεχνάμε είναι ότι το παγκόσμιο δόγμα της υπερεθνικής ελίτ παραμένει πάντα, όπως επανειλημμένως έχουμε επισημάνει, το γνωστό ΤΙΝΑ (There Is No Alternative = Δεν Υπάρχει Εναλλακτική Λύση).
Ο ΟΗΕ εκφράζει τον ένα βραχίονα της νεοταξικής ελίτ που προτιμά μια πιο soft εκδοχή της παγκοσμιοποίησης συντονισμένη με τα ιδεολογήματα του New Age και της πολυπολιτισμικότητας. Μετά το 2001, όμως, (11/9) και την εφαρμογή του Δόγματος του Σοκ, με τους «προληπτικούς πολέμους» στην Μέση Ανατολή και την οικονομική κρίση, το πάνω χέρι στο νεοταξικό στρατόπεδο πήρε το σκληρό, χριστιανοσιωνιστικό (neocons), κομμάτι των Επικυρίαρχων προετοιμάζοντας το παγκόσμιο χάος (ordo ab chao). Αυτό που έχουμε αρχίζει να ζούμε ήδη γύρω μας.
Τα Ηνωμένα Έθνη έχουν πρωτοστατήσει στην προετοιμασία των σταδίων της Παγκοσμιοποίησης (The Vision of the Humanity), όπως π.χ. με την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, Το Κοινό μας Μέλλον, τις Διασκέψεις της δεκαετίας του 1990, τους Αναπτυξιακούς Στόχους της Χιλιετίας (Millennium Development Goals – MDG) κ.λπ. Το μοντέλο αυτό υιοθετήθηκε, επίσης, από άλλες ομάδες, όπως η Έκθεση Βορράς-Νότος από την Επιτροπή Μπραντ (Brandt), η Χάρτα της Γης, η Παγκόσμια Γειτονιά μας, Τα Όρια Ανάπτυξης από την Λέσχη της Ρώμης κ.λπ.
Δύο πρόσφατα παραδείγματα σημαντικών Διακηρύξεων αποτελούν τοΠαγκόσμιο Κάλεσμα για Διαμοιρασμό και η Διακήρυξη του Φούτζι, που ξεκίνησε από τους ιδρυτές της Λέσχης της Βουδαπέστης, τον Δρ Έρβιν Λάζλο (Ervin Laszlo) και το Ίδρυμα Goi Peace των Masami Saionji και Hiroo Saoinji. Το Παγκόσμιο Κάλεσμα για Διαμοιρασμό συνοδεύεται, επίσης, από μια αντίστοιχηΈκθεση, που διερευνά το σκεπτικό της Διακήρυξης, παραθέτοντας παραδείγματα για το πώς έχει αρχίσει να εφαρμόζεται σε πολλούς διαφορετικούς τομείς η παγκοσμιοποίηση.
Πράγματι, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών έθεσε, στα τέλη του Σεπτεμβρίου 2015, σε εφαρμογή τη «νέα παγκόσμια ατζέντα» για την ανθρωπότητα. Η φράση αυτή βρίσκεται στην πρώτη παράγραφο του επίσημου εγγράφου που κάθε κράτος-μέλος του ΟΗΕ υποχρεώθηκε «εθελοντικά» να εγκρίνει στην εν λόγω συνδιάσκεψη. Από εδώ και πέρα, ολόκληρος ο πλανήτης θα υποχρεωθεί να εργασθεί για την επίτευξη 17 επιδιώξεων και 169 συγκεκριμένων στόχων «βιώσιμης ανάπτυξης» και, παρ’ όλα αυτά, υπάρχει μια σχεδόν συνολική αποσιώπηση εκ μέρους των μίντια για το θέμα αυτό παγκοσμίως. Το έγγραφο του ΟΗΕ υπόσχεται ότι το Σχέδιο θα «μετασχηματίσει προς το καλύτερο τον κόσμο μας μέχρι το 2030», ενώ ελάχιστοι πολίτες σε Ευρώπη και Αμερική έχουν ακούσει καν μέχρι σήμερα για την ύπαρξη αυτής της Ατζέντα 2030. Αντιθέτως, όλοι μας κατακλυζόμαστε από ανούσιες ή κατευθυνόμενες ειδήσεις και λάϊφ-στάϊλ κουτσομπολιά που προωθούν το πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο.
Η Ατζέντα 2030 θέτει τις αρχές και τους στόχους που παρουσιάζονταν στην πολυσυζητημένη Ατζέντα 21 σε ένα εντελώς νέο επίπεδο. Η Ατζέντα 21 επικεντρωνόταν πρωτίστως στο περιβάλλον, αλλά η Ατζέντα 2030 απευθύνεται ουσιαστικά σε όλες τις περιοχές της ανθρώπινης δραστηριότητας. Πρόκειται πραγματικά για ένα σχέδιο προς την κατεύθυνση της παγκόσμιας διακυβέρνησης, λέει ο συγγραφέας Michael Snyder σε μια εκτενή ανάλυσή του για την Agenda 2030 (endofamericandream.com, 02/09/2015).
Στον πληθυσμό του πλανήτη θα πουν ότι η ατζέντα αυτή είναι «εθελοντική» και ότι ουσιαστικά πρόκειται για «το τέλος της φτώχειας» και «την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής», αλλά αυτή θα είναι η μισή αλήθεια…, όμως, οι περισσότεροι πολίτες δεν θα μπορέσουν να το δουν σε βάθος.
«Σήμερα είναι η αρχή μιας νέας εποχής. Κάναμε μαζί ένα μεγάλο ταξίδι για να φθάσουμε σε αυτό το σημείο καμπής», ξεκαθάρισε ο Μπαν Κι-Μουν, αναφερόμενος στην πορεία που έχει πάρει η διεθνής κοινότητα τα τελευταία 15 χρόνια από την υιοθέτηση του ορόσημου των Millennium Development Goals (MDGs) προς την επίτευξη ενός συνόλου νέων, μετα-2015, στόχων «βιωσιμότητας» προκειμένου να εξασφαλίζεται «η μακροπρόθεσμη ευημερία του πλανήτη μας και των κατοίκων του».
Πολλοί από αυτούς τους στόχους ακούγονται θαυμάσιοι. Ποιος δεν θάθελε να μπει «τέρμα στην φτώχεια» ή στην «απώλεια της βιοποικιλότητας»;
Ποιος δεν «ονειρεύεται έναν κόσμο ειρήνης και αξιοπρέπειας για όλους»;
Τα κάνουν όλα να ακούγονται τόσο υπέροχα και ελάχιστα απειλητικά.
Το κάνουν να ακούγεται σαν να πρόκειται να εισέλθουμε σε μια παγκόσμια ουτοπία ενώ έρχεται περισσότερος πόλεμος και χάος. Όλα αυτά είναι προοίμιο του επίσημου εγγράφου της Ατζέντα 2030…
Όλες οι χώρες και όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη, από κοινού, θα εφαρμόσουν το σχέδιο, αποδεικνύοντας την κλίμακα και την φιλοδοξία αυτής της νέας «συμπαντικής» Ατζέντα. Αναρωτιέται κανείς, αφού πρόκειται για «συμπαντική Ατζέντα», τότε πού θα βρεθούν όσοι δεν θέλουν να αποτελέσουν μέρος της, π.χ. κράτη ή ομάδες που δεν επιθυμούν να συμπλεύσουν με την Ατζέντα 2030;
Μας έχουν ήδη δώσει το στίγμα των μελλούμενων –όπως τα θέλουν αυτοί- λέγοντας ότι η ατομική ελευθερία είναι «επικίνδυνη» επειδή το να τριγυρνάει κάποιος κάνοντας ό,τι θέλει είναι «κακό για τον πλανήτη».
Αυτή η «νέα συμπαντική Ατζέντα» είναι πολύ πιο επικίνδυνη απ’ ό,τι υπήρξε η Ατζέντα 21 και αποτελεί γιγαντιαίο βήμα προς ένα παγκόσμιο σύστημαπου θα κυβερνάται από μια ομάδα γραφειοκρατών μανιακών με τον έλεγχο του κόσμου.
Οι γκλομπαλιστές θέλουν να επιφέρουν θεμελιώδεις μεταβολές σε ο,τιδήποτε ουσιαστικά αφορά την κοινωνία μας. Αυτό περιλαμβάνει την οικονομία μας, την διακυβέρνησή μας, την διασκέδασή μας, τις κοινωνικές μας σχέσεις, τις οικογένειές μας, ακόμα και τις θρησκευτικές μας πεποιθήσεις με την προώθηση της πανθρησκείας.
Οι συμφωνίες αυτές αντανακλούν την πολυετή δουλειά δεκάδων διαφορετικών Υπηρεσιών και Επιτροπών, που στην συνέχεια διαμορφώθηκαν σε προτάσεις από την Επιτροπή για την Παγκόσμια Διακυβέρνηση στην αναφορά της με τίτλο «Our Global Neighborhood» (Η Παγκόσμια Γειτονιά μας).
Η Επιτροπή αυτή θεώρησε ότι τα παγκόσμια γεγονότα, από την εποχή της δημιουργίας του ΟΗΕ, συνδυαζόμενα με τις προόδους στην τεχνολογία, την επανάσταση στον τομέα των πληροφοριών και τη σημερινή συνειδητοποίηση σε παγκόσμιο επίπεδο για την επερχόμενη περιβαλλοντική καταστροφή, δημιουργούν προϋποθέσεις ώστε οι κάτοικοι της γης να δεχθούν την ανάγκη και τα οφέλη, της παγκόσμιας διακυβέρνησης!
Δεν υπάρχει προτεινόμενο ιστορικό μοντέλο και καμμία μέθοδος με την οποία οι κυβερνώμενοι να μπορούν να εκφρασθούν εάν θέλουν ή δεν θέλουν να κυβερνηθούν από ένα τέτοιο σύστημα. Η παγκόσμια διακυβέρνηση είναι μία πορεία προς προκαθορισμένο στόχο που χρησιμοποιεί ποικιλία μεθόδων, από τις οποίες καμμία δεν δίνει στους κυβερνώμενους τη δυνατότητα να αποφασίσουν για το τελικό αποτέλεσμα, το οποίο θα το «πλασσάρουν» ως μονόδρομο, όπως έγινε με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Από την Συνδιάσκεψη για την Παγκόσμια Διακυβέρνηση που έγινε το 1998, υιοθετήθηκαν επισήμως συμφωνίες για παγκόσμια διακυβέρνηση και ορισμένες έχουν αρχίσει ήδη να εφαρμόζονται από το 2000. Μεταξύ αυτών των «συστάσεων», υπάρχουν συγκεκριμένες προτάσεις που επεκτείνουν την εξουσία του ΟΗΕ ώστε να μπορεί σταδιακά να επιβάλει, μεταξύ άλλων:
– Παγκόσμια φορολογία
– Τέλος στην δυνατότητα βέτο των μόνιμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας
– Νέο κοινοβουλευτικό σώμα αντιπροσώπων «εκ των πολιτών» (ΜΚΟ)
– Χρεώσεις στις υπερωκεάνιες θαλάσσιες μεταφορές
– Τέλη για όσους ψαρεύουν στους ωκεανούς
– Ειδικά τέλη για δραστηριότητες στην Ανταρκτική
– Τέλη στάθμευσης για γεωστατικούς δορυφόρους
– Χρεώσεις για δικαίωμα χρήσης των συχνοτήτων του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος κ.ά.Αλλά τι σημαίνουν πραγματικά για την ελίτ όλα αυτά τα «τσιτάτα»-ορισμοί; Για παράδειγμα, τι σημαίνει ουσιαστικά η «βιώσιμη ανάπτυξη» και πώς το σχέδιο του ΟΗΕ εξασφαλίζει ότι θα επιτευχθεί παγκοσμίως;Ο Patrick Wood, οικονομολόγος και συγγραφέας του «Technocracy Rising: TheTrojan Horse of Global Transformation» (Η Άνοδος της Τεχνοκρατίας: Ο Δούρειος Ίππος του Παγκόσμιου Μετασχηματισμού), λέει πως είναι σαφές ότι ο ΟΗΕ και οι υποστηρικτές του θεωρούν την βιώσιμη ανάπτυξη ως κάτι παραπάνω από το μέσον για καθαρότερο περιβάλλον. Την βλέπουν ως το όχημα για την δημιουργία μιας από καιρό επιδιωκόμενης νέας διεθνούς οικονομικής τάξης, δηλαδή μιας «New World Order», βασισμένης στην ιδιωτικοποίηση και την διαχείριση των παγκόσμιων πόρων από τις μεγάλες πολυεθνικές.
Ένας στόχος, για παράδειγμα, που θέτουν οι «παγκοσμιοποιητές» της Νέας Τάξης είναι κάποια μέρα, σύντομα, οι επιχειρήσεις να κατέχουν όλο το νερό του κόσμου!
Το νερό είναι απαραίτητο για την ζωή κάθε εμβίου όντος στον πλανήτη και η βιομηχανία της ιδιωτικοποίησης του νερού, που το γνωρίζει αυτό, θέλει να επωφεληθεί από την εξάρτησή μας από το νερό και την οικονομική αδυναμία των χωρών μας.
Σε όλες τις ηπείρους και τις χώρες τα κοράκια της Νέας Τάξης αλλά και μεγάλες εταιρείες τρομοκρατούν τις κυβερνήσεις και τις κοινότητες για να τους παραχωρήσουν τον έλεγχο των υδάτων τους.
Το νέο βιβλίο του Wood ιχνηλατεί τις ρίζες του σύγχρονου κινήματος της «τεχνοκρατίας» στον Ζμπίγκνιου Μπερζίνσκι, τον Νταίηβιντ Ροκφέλλερ και στην Τριμερή Επιτροπή στις αρχές της δεκαετίας του ’70.
«Το περιβάλλον είναι το τέλειο όχημα που θα χρησιμοποιήσει η ελίτ για να επιβάλει την δική της εκδοχή της ουτοπίας», λέει ο Snyder, «επειδή σχεδόν κάθε δυνατή μορφή ανθρώπινης δραστηριότητας επηρεάζει το περιβάλλον με κάποιο τρόπο». Ελπίζουν, κοντολογίς, να σχεδιάζουν κεντρικά και να ρυθμίζουν αυστηρά σχεδόν το καθετί που κάνουμε, λέγοντάς μας ότι είναι απαραίτητο να «σώσουμε τον πλανήτη».
Από εδώ και πέρα, μετά την ψήφιση της AGENDA 2030, δεν θα ξαναβγούν να μιλήσουν για «New World Order» επειδή η «βιώσιμη ανάπτυξη», όπως και η «παγκοσμιοποίηση», ακούγεται πολύ καλύτερα και γίνεται πολύ περισσότερο αποδεκτή από τον μέσο πολίτη.
Στην πραγματικότητα, όμως, η υπ’ αριθμόν ένα επίσημη πρόταση περί βιώσιμης ανάπτυξης του ΟΗΕ το έχει δημόσια παραδεχθεί: «Είναι προφανώς ο πιο δύσκολος στόχος που αναλάβαμε ποτέ, δηλαδή να μετασχηματίσουμε το μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης, για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία».
Ο Figueres, ένας από τους υπεύθυνους για το ζήτημα αξιωματούχους του ΟΗΕ, είπε στους δημοσιογράφους τον Φεβρουάριο: «Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας που θέτουμε στον εαυτό μας τον στόχο της σκόπιμης, εντός συγκεκριμένης χρονικής περιόδου, αλλαγής του μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης που κυριαρχεί επί 150 χρόνια τουλάχιστον, από την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης».
Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε, τάχουμε ξαναπεί, ότι δεν θα υπάρχει κανένα περιθώριο για προσωπικές ή εθνικές ελευθερίες, ούτε για τον παλιό «καλό» και πιο ανθρώπινο καπιταλισμό των μεταπολεμικών δεκαετιών, με το όποιο κοινωνικό κράτος και τις φιλεργατικές νομοθεσίες… στον «βιώσιμο» κόσμο, που η ελίτ των banksters και των τοκογλύφων προσπαθεί να δημιουργήσει.
Στους αρχαίους χρόνους, η Βαβυλώνα έκανε την πρώτη απόπειρα να δημιουργήσει ένα τύπο «παγκόσμιας διακυβέρνησης» και σήμερα η παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία προσπαθεί να αναβιώσει αυτό που ξεκίνησε κάποτε η Βαβυλώνα. πηγή
