Νέα «Βόμβα» γιά τή «Μεγάλη Σύνοδο» τῆς Κρήτης!
Ἐπίσκοπος τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ὁμολογεῖ καί ἀποκαλύπτει ποιά «πίστη» ἐκφράζουν καί προωθοῦν τά Κείμενα τῆς λεγομένης Ἁγίας & Μεγάλης Συνόδου!
ὑπό Δημητρίου Ἰ. Κάτσουρα, Θεολόγου
Μετά τή διγλωσσία καί ἀντιφατικότητα τοῦ (μόνου) ὑπερασπιστικοῦ τοῦ ἐπιμάχου ἀντορθοδόξου, ὡς οἰκουμενιστικοῦ, Κειμένου τῆς Μεγάλης Συνόδου ( «Οἱ σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν λοιπόν Χριστιανικόν κόσμον») Ὑπομνήματος (ἀπό 1/4/2016) τοῦ Σεβ. Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου Σαββάτου πρός τήν Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἕνας ὁμότεχνός του, Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Παν/μίου Ἀθηνῶν καί συνάδελφός του ἐπίσκοπος, εὐθαρσῶς ὁμολογεῖ ποιά «πίστη» κρύβεται πίσω ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται στό ὡς ἄνω ἐπίμαχο Κείμενο, τό ὁποῖο, οὕτως ἤ ἀλλέως, ἀπειλεῖ ἐκ τῶν ἀντιδράσεων πού ἔχει προκαλέσει νά τινάξει στόν ἀέρα τήν περιβόητη διοργάνωση τῶν ἐξ ὀρθοδόξων οἰκουμενιστῶν!
Ὁ Ἐπίσκοπος Ἀβύδου κ. Κύριλλος (Κατερέλος), Ἱεράρχης ἀνήκων στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, καί Καθηγητής στή Θεολογική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, σχολιάζων κατ’ αὐτάς θεολογικῶς τό ἐν λόγω ἐπίμαχο Κείμενο, τό ὁποῖο ἔχει, ὡς γνωστόν, κατασκανδαλίσει τούς πιστούς παγκοσμίως καί ἀποτελεῖ τό ἐπίκεντρο τῶν ἐπικριτικῶν σχολίων ὅσων ἀντιτίθενται στή σύγκληση καί κυρίως στή σκοπιμότητα καί τό ἐκκλησιολογικό στίγμα τῆς λεγομένης «Μεγάλης Συνόδου» τῆς Κρήτης, ἑρμηνεύει «ὀρθῶς» καί ἀποκαλύπτει εὐθαρσῶς τό γράμμα καί τό πνεῦμα τοῦ ἐπιμάχου Κειμένου.
Ὁ ἀνωτέρω Ἐπίσκοπος τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως καί Καθηγητής τῆς Θεολογίας στό Παν/μιο Ἀθηνῶν, δέν εἶναι δυνατόν μέ βάση ἀκριβῶς αὐτές τίς ἰδιότητές του νά ἀμφισβητηθεῖ ὅτι δέν γνωρίζει ποιά πραγματικῶς πίστη ἐκφράζει τό ἐπίμαχο Κείμενο, ἀλλά καί ποιές θεολογικές θέσεις ὑποστηρίζει καί προάγει. Ἡ δημόσια τοποθέτησή του, διαλύει κάθε ἀμφιβολία καί ἀπορία περί τῆς πίστεως τήν ὁποία ἐκφράζει τό ἐν λόγω Κείμενο, καθώς καί περί τῶν θεολογικῶν θέσεων τῶν συντακτῶν του ἐπί μιᾶς σειρᾶς καιρίων περί τήν Πίστη θεμάτων, τά ὁποῖα παραθέτουμε κατωτέρω. Τό σημαντικό δέ, ἐν προκειμένω, εἶναι ὅτι ὁμολογῶν καί ἀποκαλύπτων τήν πᾶσαν «ἀλήθεια» περί τῶν θέσεων καί προθέσεων τῶν συντακτῶν τοῦ ἐπιμάχου Κειμένου, ἀναποτρέπτως ἐκθέτει ἀνεπανόρθωτα καί τούς ἀπολογητές, καί τούς ὑποστηρικτές καί τούς ἐξωραϊστές του! Ταυτοχρόνως, ὅμως, θέτει πρό τῶν εὐθυνῶν των καί ὅσους, ἐνῶ διακρίνουν ὅτι πρόκειται περί ἀπ’ ἀρχῆς καί μέχρι τέλους προϊόντος κακοδόξου καί δή οἰκουμενιστικῆς θεωρήσεως, τελικῶς, ἐκ φόβου ἤ δειλίας ἤ ἐλλείψεως καί ὑπ’ αὐτῶν ἀσυμβιβάστων ὀρθοδόξων κριτηρίων, ἐπιχειροῦν τήν ἐπιφανειακή «ὀρθοδοξοποίησή» του πρός διάσωση!
Ἔτσι, ὅμως, οὐσιαστικῶς ἀφίστανται ἐκ τῆς ἀσφαλοῦς γραμμῆς τοῦ Θείου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, τοῦ ἐκ πείρας καί ἄνωθεν φωτισμοῦ ἐπισημαίνοντος ὅτι οὐδέποτε διά μεσότητος ἐλύθησαν τά ἐκκλησιαστικά θέματα! Καί τοῦτο ἐνῶ ἐπικαλοῦνται τόν ἅγιο Ἐπίσκοπο τῆς Ἐφέσσου καί διατείνονται ὅτι τόν ἀκολουθοῦν πιστῶς.
Ἰδού, λοιπόν, τό τί κρύβεται πίσω ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται στό ἐπίμαχο Κείμενο «κλειδί» καί «εἰκόνα» τῆς λεγομένης «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου» τῆς Κρήτης. Γιά νά παύσει ἡ παραπλάνηση καί ὁ ἀποπροσανατολισμός τῶν ἀνυποψιάστων περί δῆθεν ἀκραίων ἐπικριτῶν του, ἀφ’ ἑνός, καί περί δῆθεν εἰλικρινῶν ἤ διαλλακτικῶν ἑρμηνευτῶν του, ἀφ’ ἑτέρου!
Ἡ αὐτόκλητος ὁμολογία καί οἱ ἀποκαλυπτικές τοποθετήσεις τοῦ ἐπισκόπου τοῦ Πατριαρχείου κ. Κυρίλλου περιέχονται σέ ἐκτενές ἄρθρο του μέ τίτλο «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν Χριστιανικόν κόσμον», δημοσιευθέν τήν 29η Μαΐου τρ. ἔτους (πύλη ἐκκλ/κῶν εἰδήσεων amen.gr).
Γενική παρατήρηση ἐπί τοῦ περιεχομένου τοῦ ἐν λόγῳ ἄρθρου εἶναι ὅτι σ’ αὐτό ὁ συγγραφέας του ἀκολουθεῖ τήν γνωστή παραπειστική καί παρελκυστική τακτική τῶν εἰδημόνων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Δηλαδή, ἐπικαλεῖται καί παραπέμπει σέ πλῆθος Ἁγίων Πατέρων καί Ἱερῶν Κανόνων τούς ὁποίους παρερμηνεύει ἀσυστόλως καί ἐν συνεχεία ἐμφανίζει τά βάσει τῶν παρερμηνειῶν καί Θεολογικῶν ἀκροβατισμῶν του συμπεράσματα ὡς δῆθεν στηριζόμενα, ἀπορρέοντα καί ἐκφράζοντα τούς ἤδη δεινῶς παρερμηνευθέντας καί διαστρεβλωθέντας Πατέρες καί Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας! Ἀλήθεια, μεγάλη ἡ ὁμοιότης μέ τήν προκύπτουσα ἀπό τά κείμενά του τακτική καί μεθοδεία τοῦ αἱρετικοῦ Βαρλαάμ ἔναντι τοῦ ἐμπειρικοῦ καί ἀπλανοῦς θεολόγου Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ! Δέν εἶναι, λοιπόν, οὔτε ἡ πληθύς τῶν πατερικῶν παραπομπῶν ἱκανή νά συγκαλύψει τήν, κατά τούς ἁγίους Πατέρας μας, ἔλλειψη εὐσεβοῦς διανοίας ἤ, βεβαίως, τήν ὕπαρξη ἀσεβοῦς τοιαύτης!
Ἄν καί τό ἄρθρο τοῦ κ. Κυρίλλου διακρίνεται ἀπό μεγαλυτέρα τόλμη, ἴσως καί εἰλικρίνεια, ἐκ τοῦ ἀντιστοίχου ὑπερασπιστικοῦ τῆς παναιρέσεως Ὑπομνήματος τοῦ συναδέλφου του, τοῦ κ. Χρυσοστόμου Σαββάτου, συμπίπτουν ὅμως σέ πλεῖστα ὅσα σημεῖα ἑρμηνευτικῆς καί ἐπιχειρηματολογίας ἀκόμη καί παραπομπῶν, ἐν τελευταία δέ ἀναλύσει εὐθυγραμμίζονται ἐκδαπανῶντες τήν ὅποια γνωστική καί ἐκφραστική των ἱκανότητα (πανεπιστημιακοί γάρ…) στήν κοινή προσπάθεια προαγωγῆς τῆς σαφῶς οἰκουμενιστικῆς πίστεώς των.
Θά εἶναι πράγματι τραγικό περί τῶν κατωτέρω παρατιθεμένων «τεκμηρίων» νά εὐρεθοῦν ἀφελεῖς νά ὑποστηρίξουν ὅτι ταῦτα ἀποτελοῦν προσωπικές ἀπόψεις τοῦ ἀρθρογράφου καί δέν ἀπηχοῦν τό πνεῦμα καί τήν οὐσία τῶν θέσεων τοῦ ἐπιμάχου Κειμένου. Ἕνα Κείμενο τό ὁποῖο ἔχει κυρίως ἐπωμισθεῖ τό βάρος τῆς προωθήσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στόν πυρήνα τῶν Ἀποφάσεων τῆς οὐσιαστικῶς διά τοῦτο συγκαλουμένης «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Ἰδού λοιπόν (ἐνδεικτικῶς!) ἡ ὁμολογία καί τά ἀποκαλυπτήρια τῆς Πίστεως πού ἐνέπνευσε τά Κείμενα τῆς «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου»:
1. «Οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες τῆς Ἀνατολῆς ἐνεργοποιήθηκαν πρός τήν κατεύθυνση αὐτή (τῆς ἐπανακτήσεως τῆς ἀπολεσθείσας κοινωνίας στήν πίστη) μετά ἀπό τίς πατριαρχικές Ἐγκυκλίους τῶν ἐτῶν 1902, 1904, καί 1920.»!Ὅσον ἀφορᾶ στήν τελευταία πρόκειται γιά τήν Πατριαρχική Ἐγκύκλιο πού γιά πρώτη φορά ὀνομάζει τίς αἱρετικές κοινότητες «Ἐκκλησίες Χριστοῦ» καί τίς θεωρεῖ συσσώμους (μέ τήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία) καί συγκληρονόμους τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ!
2. «Ἐάν …. ὁ Μιχαήλ Κηρουλάριος πρίν τό ἀνάθεμα στούς Ρωμαιοκαθολικούς….κατόρθωνε νά διακρίνει τήν οὐσία ἀπό τά «συμβεβηκότα» καί τά οὐσιώδη ἀπό τά ἐπουσιώδη, ἡ βιαία καί παρορμητική του ἀντίδραση θά εἶχε ἀποφευχθεῖ καί ἡ πορεία τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου θά ἦταν ἴσως σήμερα διαφορετική.» ! Δέν χρειάζεται ἐνταῦθα παρά ἁπλή παραβολή τῶν ἀνωτέρω μέ τή γνωστή δήλωση τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου περί τῶν ὀρθοδόξων Πατέρων μας ὡς «θυμάτων τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως» δηλαδή θυμάτων τοῦ διαβόλου, ἐπειδή δῆθεν μᾶς «κληροδότησαν τή διάσπαση» προελθοῦσα ἀπό τή στενοκεφαλιά των καί τήν ἔλλειψη ἀγάπης, τήν ὁποία δέν διέθετον οὔτε οἱ Ἅγιοι, τήν διαθέτουν ἐν ἀφθονία μόνον οἱ σημερινοί οἰκουμενιστές!
3. «Εἶναι δεδομένο καί ἀπολύτως κατανοητό ὅτι γιά νά μπορεῖ νά γίνει λόγος γιάἘκκλησία ἔξω ἀπό τή Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, θά πρέπει νά ὑπερβεῖ κανείς τήν ἀντίληψη τῆς ἀποκλειστικότητας καί νά παραδεχθεῖ τήν ὕπαρξη τῆς χάριτος καί τήν πνοή τοῦ Ἁγ. Πνεύματος ἐκτός αὐτῆς. Μέ ἄλλα λόγια τίθεται τό ἐρώτημα, ἐάν στίς διατετμημένες καί ἀποσχισθεῖσες ὁμάδες μπορεῖ νά ὑπάρχουν μυστήρια, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τοῦ βαπτίσματος.Οἱ ὁπαδοί τῆς ἀποκλειστικότητας ἀρνούμενοι τήν πνοή τοῦ Πνεύματος καί τήν παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ ἀπαντοῦν κατηγορηματικά ἀρνητικά στό θέμα αὐτό, μιλώντας μεταξύ ἄλλων καί γιά ταύτιση τῶν κανονικῶν μέ τά χαρισματικά ὅρια τῆς Ἐκκλησίας.(….) Ἡ ἀπάντηση ὅμως αὐτή ἔρχεται νά ἀποκρουστεῖ ἀπό τήν ἴδια τήν παράδοση τῶν Πατέρων μας τήν καταγεγραμμένη στίς Οἰκουμενικές συνόδους καί τούς ἱερούς κανόνες.»!Τά σχόλια νομίζομε ὅτι περιττεύουν γιά τούς γνωρίζοντες ἀνάγνωση καί διαθέτοντες κοινόν νοῦν! Δέν ταυτίζονται τά κανονικά καί χαρισματικά ὅρια τῆς Ἐκκλησίας! Ὑπάρχει Ἐκκλησία ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας καί κατ’ ἐπέκταση ὑπάρχουν ἐκτός αὐτῆς καί μυστήρια! Αὐτά, ὅμως, τά πρεσβεύει ὁ Οἰκουμενισμός καί ὄχι ἡ Ἐκκλησία!
4. «Ποιός μπορεῖ νά ἐμποδίσει σήμερα τήν Ἐκκλησίασυνερχομένη ἐν συνόδω νά ἀντιμετωπίσει μιά νέα πραγματικότητα; Ἡ σύγχρονη πραγματικότητα ἀσφαλῶς καί εἶναι νέα, διότι ….(….)Ὁ σύγχρονος χριστιανικός κόσμος, συνολικά θεωρούμενος, οὔτε τίς βαρύτατες κακοδοξίες τῶν αἱρετικῶν τῆς ἐποχῆς τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἀσπάζεται, οὔτε ἐχθρικῶς πρός τήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία διάκειται, οὔτε προσηλυτισμό ἀσκεῖ, οὔτε ἔχει καταδικασθεῖ συνοδικά, ὅπως ἐπιβάλλει ὁ στ΄ κανόνας τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.»!Νά καί ἡ νέα πραγματικότητα πού ἀπαιτεῖ νέα Θεολογία καί αὐτή μέ τή σειρά της νέα ὁρολογία γιά νά ἐμπεδωθεῖ!
5. «Εἶναι γνωστή ἡ ἀντίληψη (προσοχή! ἀντίληψη πλέον χαρακτηρίζεται ἡ πατερική διδασκαλία) τοῦ Ἁγ. Κυπριανοῦ Καρθαγένης ὅτι στή Μία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί μόνο σ’ αὐτή μπορεῖ νά ὑπάρχει Ἅγιο Πνεῦμα» [Σημ. ἡμ. : Αὐτή ἡ διδασκαλία στή γλώσσα τῶν οἰκουμενιστῶν θεωρεῖται καί ἀποκαλεῖται ὡς "ἀντίληψη τῆς ἀποκλειστικότητος". Δηλαδή, εἰρωνεύονται καί ἀπομειώνουν τήν Ὀρθόδοξο Πίστη "Εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν" τήν ὁποία ὁμολογοῦμε σέ κάθε Θ. Λειτουργία μέ τό Σύμβολο τῆς Πίστεως.] «…ἡ ὡς ἔθος χαρακτηριζομένη ἀποκλειστική ἐκκλησιολογία τοῦ Ἁγ. Κυπριανοῦ Καρθαγένης δέν ἀνήκει στή δογματική διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας»!!!
6. «…Ναί μέν οἱ ἱεροί κανόνες ἐξετέθησαν ἀπό τίς σάλπιγγες τοῦ Πνεύματος, μόνο πού τό Πνεῦμα σήμερα ἠχεῖ διαφορετικά.« ! Γι’ αὐτό χρειάζεται νά προβοῦμε, προτείνουν οἱ οἰκουμενιστές, «στή δέουσα ἀνακάθαρση (ἡ ὁποία) ἀποτελεῖ ἐπείγουσα ἀναγκαιότητα ….Ὁ συγκυριακός χαρακτήρας τῶν ἱερῶν κανόνων εἶναι ὅμως ἀδιαμφισβήτητος.». Πρόκειται γιά παρόμοια θέση μέ ἐκείνη τήν ὁποία ὑποστηρίζει σέ διατριβή του ὅταν σπούδαζε στή Ρώμη καί στά Παπικά Πανεπιστήμια ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, χαρακτηρίζοντας ἀναχρονιστικούς καί καταργητέους τούς ἱ. Κανόνες, ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἀπαγορεύουν τίς συμπροσευχές μετά τῶν αἱρετικῶν!
7. «Ἡ Ἐκκλησία δέ δεσμεύεται ἀπό κανονικές ρυθμίσεις πού ἀναφέρονται σέ δογματικές ἀποκλίσεις ἄλλων ἐποχῶν,….Οἱ ἱεροί κανόνες οὕτως ἤ ἄλλως δέν ἀπολυτοποιοῦνται ὡς πρός τό κῦρος καί τήν ἰσχύ τους. Δέν ἐντάσσονται στή σωτηριώδη δογματική ἐμπειρία καί διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας«!!! Τί εἴπωμεν καί τί λαλήσωμεν; Ἕνα μόνον: Πρίν καθαιρεθοῦν τά δόγματα ὑπό τοῦ ἐκκλησιομάχου Οἰκουμενισμοῦ, πρέπει κατ’ αὐτόν νά καθαιρεθοῦν οἱ ἱεροί Κανόνες! Αὐτά, δυστυχῶς, διδάσκονται σήμερον ἀπό τέτοιους Καθηγητές στίς Θεολογικές Σχολές τῆς Πατρίδος μας. Γι’ αὐτό ἔφθασαν νά προωθοῦν μέχρι καί τίς «ἱερές» ἰσλαμικές σπουδές!
8. «Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μπορεῖ νά ὁδηγηθεῖ στήν ἀναγνώριση τοῦ ὑποστατοῦ τοῦ βαπτίσματος ἑτεροδόξων, ὅταν πρωτίστως ἀποστῆ ἀπό τήν ἀλαζονεία τῆς ἀποκλειστικότητας.
ὑπό Δημητρίου Ἰ. Κάτσουρα, Θεολόγου
Μετά τή διγλωσσία καί ἀντιφατικότητα τοῦ (μόνου) ὑπερασπιστικοῦ τοῦ ἐπιμάχου ἀντορθοδόξου, ὡς οἰκουμενιστικοῦ, Κειμένου τῆς Μεγάλης Συνόδου ( «Οἱ σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν λοιπόν Χριστιανικόν κόσμον») Ὑπομνήματος (ἀπό 1/4/2016) τοῦ Σεβ. Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου Σαββάτου πρός τήν Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἕνας ὁμότεχνός του, Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Παν/μίου Ἀθηνῶν καί συνάδελφός του ἐπίσκοπος, εὐθαρσῶς ὁμολογεῖ ποιά «πίστη» κρύβεται πίσω ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται στό ὡς ἄνω ἐπίμαχο Κείμενο, τό ὁποῖο, οὕτως ἤ ἀλλέως, ἀπειλεῖ ἐκ τῶν ἀντιδράσεων πού ἔχει προκαλέσει νά τινάξει στόν ἀέρα τήν περιβόητη διοργάνωση τῶν ἐξ ὀρθοδόξων οἰκουμενιστῶν!
Ὁ Ἐπίσκοπος Ἀβύδου κ. Κύριλλος (Κατερέλος), Ἱεράρχης ἀνήκων στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, καί Καθηγητής στή Θεολογική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, σχολιάζων κατ’ αὐτάς θεολογικῶς τό ἐν λόγω ἐπίμαχο Κείμενο, τό ὁποῖο ἔχει, ὡς γνωστόν, κατασκανδαλίσει τούς πιστούς παγκοσμίως καί ἀποτελεῖ τό ἐπίκεντρο τῶν ἐπικριτικῶν σχολίων ὅσων ἀντιτίθενται στή σύγκληση καί κυρίως στή σκοπιμότητα καί τό ἐκκλησιολογικό στίγμα τῆς λεγομένης «Μεγάλης Συνόδου» τῆς Κρήτης, ἑρμηνεύει «ὀρθῶς» καί ἀποκαλύπτει εὐθαρσῶς τό γράμμα καί τό πνεῦμα τοῦ ἐπιμάχου Κειμένου.
Ὁ ἀνωτέρω Ἐπίσκοπος τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως καί Καθηγητής τῆς Θεολογίας στό Παν/μιο Ἀθηνῶν, δέν εἶναι δυνατόν μέ βάση ἀκριβῶς αὐτές τίς ἰδιότητές του νά ἀμφισβητηθεῖ ὅτι δέν γνωρίζει ποιά πραγματικῶς πίστη ἐκφράζει τό ἐπίμαχο Κείμενο, ἀλλά καί ποιές θεολογικές θέσεις ὑποστηρίζει καί προάγει. Ἡ δημόσια τοποθέτησή του, διαλύει κάθε ἀμφιβολία καί ἀπορία περί τῆς πίστεως τήν ὁποία ἐκφράζει τό ἐν λόγω Κείμενο, καθώς καί περί τῶν θεολογικῶν θέσεων τῶν συντακτῶν του ἐπί μιᾶς σειρᾶς καιρίων περί τήν Πίστη θεμάτων, τά ὁποῖα παραθέτουμε κατωτέρω. Τό σημαντικό δέ, ἐν προκειμένω, εἶναι ὅτι ὁμολογῶν καί ἀποκαλύπτων τήν πᾶσαν «ἀλήθεια» περί τῶν θέσεων καί προθέσεων τῶν συντακτῶν τοῦ ἐπιμάχου Κειμένου, ἀναποτρέπτως ἐκθέτει ἀνεπανόρθωτα καί τούς ἀπολογητές, καί τούς ὑποστηρικτές καί τούς ἐξωραϊστές του! Ταυτοχρόνως, ὅμως, θέτει πρό τῶν εὐθυνῶν των καί ὅσους, ἐνῶ διακρίνουν ὅτι πρόκειται περί ἀπ’ ἀρχῆς καί μέχρι τέλους προϊόντος κακοδόξου καί δή οἰκουμενιστικῆς θεωρήσεως, τελικῶς, ἐκ φόβου ἤ δειλίας ἤ ἐλλείψεως καί ὑπ’ αὐτῶν ἀσυμβιβάστων ὀρθοδόξων κριτηρίων, ἐπιχειροῦν τήν ἐπιφανειακή «ὀρθοδοξοποίησή» του πρός διάσωση!
Ἔτσι, ὅμως, οὐσιαστικῶς ἀφίστανται ἐκ τῆς ἀσφαλοῦς γραμμῆς τοῦ Θείου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, τοῦ ἐκ πείρας καί ἄνωθεν φωτισμοῦ ἐπισημαίνοντος ὅτι οὐδέποτε διά μεσότητος ἐλύθησαν τά ἐκκλησιαστικά θέματα! Καί τοῦτο ἐνῶ ἐπικαλοῦνται τόν ἅγιο Ἐπίσκοπο τῆς Ἐφέσσου καί διατείνονται ὅτι τόν ἀκολουθοῦν πιστῶς.
Ἰδού, λοιπόν, τό τί κρύβεται πίσω ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται στό ἐπίμαχο Κείμενο «κλειδί» καί «εἰκόνα» τῆς λεγομένης «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου» τῆς Κρήτης. Γιά νά παύσει ἡ παραπλάνηση καί ὁ ἀποπροσανατολισμός τῶν ἀνυποψιάστων περί δῆθεν ἀκραίων ἐπικριτῶν του, ἀφ’ ἑνός, καί περί δῆθεν εἰλικρινῶν ἤ διαλλακτικῶν ἑρμηνευτῶν του, ἀφ’ ἑτέρου!
Ἡ αὐτόκλητος ὁμολογία καί οἱ ἀποκαλυπτικές τοποθετήσεις τοῦ ἐπισκόπου τοῦ Πατριαρχείου κ. Κυρίλλου περιέχονται σέ ἐκτενές ἄρθρο του μέ τίτλο «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν Χριστιανικόν κόσμον», δημοσιευθέν τήν 29η Μαΐου τρ. ἔτους (πύλη ἐκκλ/κῶν εἰδήσεων amen.gr).
Γενική παρατήρηση ἐπί τοῦ περιεχομένου τοῦ ἐν λόγῳ ἄρθρου εἶναι ὅτι σ’ αὐτό ὁ συγγραφέας του ἀκολουθεῖ τήν γνωστή παραπειστική καί παρελκυστική τακτική τῶν εἰδημόνων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Δηλαδή, ἐπικαλεῖται καί παραπέμπει σέ πλῆθος Ἁγίων Πατέρων καί Ἱερῶν Κανόνων τούς ὁποίους παρερμηνεύει ἀσυστόλως καί ἐν συνεχεία ἐμφανίζει τά βάσει τῶν παρερμηνειῶν καί Θεολογικῶν ἀκροβατισμῶν του συμπεράσματα ὡς δῆθεν στηριζόμενα, ἀπορρέοντα καί ἐκφράζοντα τούς ἤδη δεινῶς παρερμηνευθέντας καί διαστρεβλωθέντας Πατέρες καί Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας! Ἀλήθεια, μεγάλη ἡ ὁμοιότης μέ τήν προκύπτουσα ἀπό τά κείμενά του τακτική καί μεθοδεία τοῦ αἱρετικοῦ Βαρλαάμ ἔναντι τοῦ ἐμπειρικοῦ καί ἀπλανοῦς θεολόγου Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ! Δέν εἶναι, λοιπόν, οὔτε ἡ πληθύς τῶν πατερικῶν παραπομπῶν ἱκανή νά συγκαλύψει τήν, κατά τούς ἁγίους Πατέρας μας, ἔλλειψη εὐσεβοῦς διανοίας ἤ, βεβαίως, τήν ὕπαρξη ἀσεβοῦς τοιαύτης!
Ἄν καί τό ἄρθρο τοῦ κ. Κυρίλλου διακρίνεται ἀπό μεγαλυτέρα τόλμη, ἴσως καί εἰλικρίνεια, ἐκ τοῦ ἀντιστοίχου ὑπερασπιστικοῦ τῆς παναιρέσεως Ὑπομνήματος τοῦ συναδέλφου του, τοῦ κ. Χρυσοστόμου Σαββάτου, συμπίπτουν ὅμως σέ πλεῖστα ὅσα σημεῖα ἑρμηνευτικῆς καί ἐπιχειρηματολογίας ἀκόμη καί παραπομπῶν, ἐν τελευταία δέ ἀναλύσει εὐθυγραμμίζονται ἐκδαπανῶντες τήν ὅποια γνωστική καί ἐκφραστική των ἱκανότητα (πανεπιστημιακοί γάρ…) στήν κοινή προσπάθεια προαγωγῆς τῆς σαφῶς οἰκουμενιστικῆς πίστεώς των.
Θά εἶναι πράγματι τραγικό περί τῶν κατωτέρω παρατιθεμένων «τεκμηρίων» νά εὐρεθοῦν ἀφελεῖς νά ὑποστηρίξουν ὅτι ταῦτα ἀποτελοῦν προσωπικές ἀπόψεις τοῦ ἀρθρογράφου καί δέν ἀπηχοῦν τό πνεῦμα καί τήν οὐσία τῶν θέσεων τοῦ ἐπιμάχου Κειμένου. Ἕνα Κείμενο τό ὁποῖο ἔχει κυρίως ἐπωμισθεῖ τό βάρος τῆς προωθήσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στόν πυρήνα τῶν Ἀποφάσεων τῆς οὐσιαστικῶς διά τοῦτο συγκαλουμένης «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Ἰδού λοιπόν (ἐνδεικτικῶς!) ἡ ὁμολογία καί τά ἀποκαλυπτήρια τῆς Πίστεως πού ἐνέπνευσε τά Κείμενα τῆς «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου»:
1. «Οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες τῆς Ἀνατολῆς ἐνεργοποιήθηκαν πρός τήν κατεύθυνση αὐτή (τῆς ἐπανακτήσεως τῆς ἀπολεσθείσας κοινωνίας στήν πίστη) μετά ἀπό τίς πατριαρχικές Ἐγκυκλίους τῶν ἐτῶν 1902, 1904, καί 1920.»!Ὅσον ἀφορᾶ στήν τελευταία πρόκειται γιά τήν Πατριαρχική Ἐγκύκλιο πού γιά πρώτη φορά ὀνομάζει τίς αἱρετικές κοινότητες «Ἐκκλησίες Χριστοῦ» καί τίς θεωρεῖ συσσώμους (μέ τήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία) καί συγκληρονόμους τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ!
2. «Ἐάν …. ὁ Μιχαήλ Κηρουλάριος πρίν τό ἀνάθεμα στούς Ρωμαιοκαθολικούς….κατόρθωνε νά διακρίνει τήν οὐσία ἀπό τά «συμβεβηκότα» καί τά οὐσιώδη ἀπό τά ἐπουσιώδη, ἡ βιαία καί παρορμητική του ἀντίδραση θά εἶχε ἀποφευχθεῖ καί ἡ πορεία τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου θά ἦταν ἴσως σήμερα διαφορετική.» ! Δέν χρειάζεται ἐνταῦθα παρά ἁπλή παραβολή τῶν ἀνωτέρω μέ τή γνωστή δήλωση τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου περί τῶν ὀρθοδόξων Πατέρων μας ὡς «θυμάτων τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως» δηλαδή θυμάτων τοῦ διαβόλου, ἐπειδή δῆθεν μᾶς «κληροδότησαν τή διάσπαση» προελθοῦσα ἀπό τή στενοκεφαλιά των καί τήν ἔλλειψη ἀγάπης, τήν ὁποία δέν διέθετον οὔτε οἱ Ἅγιοι, τήν διαθέτουν ἐν ἀφθονία μόνον οἱ σημερινοί οἰκουμενιστές!
3. «Εἶναι δεδομένο καί ἀπολύτως κατανοητό ὅτι γιά νά μπορεῖ νά γίνει λόγος γιάἘκκλησία ἔξω ἀπό τή Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, θά πρέπει νά ὑπερβεῖ κανείς τήν ἀντίληψη τῆς ἀποκλειστικότητας καί νά παραδεχθεῖ τήν ὕπαρξη τῆς χάριτος καί τήν πνοή τοῦ Ἁγ. Πνεύματος ἐκτός αὐτῆς. Μέ ἄλλα λόγια τίθεται τό ἐρώτημα, ἐάν στίς διατετμημένες καί ἀποσχισθεῖσες ὁμάδες μπορεῖ νά ὑπάρχουν μυστήρια, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τοῦ βαπτίσματος.Οἱ ὁπαδοί τῆς ἀποκλειστικότητας ἀρνούμενοι τήν πνοή τοῦ Πνεύματος καί τήν παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ ἀπαντοῦν κατηγορηματικά ἀρνητικά στό θέμα αὐτό, μιλώντας μεταξύ ἄλλων καί γιά ταύτιση τῶν κανονικῶν μέ τά χαρισματικά ὅρια τῆς Ἐκκλησίας.(….) Ἡ ἀπάντηση ὅμως αὐτή ἔρχεται νά ἀποκρουστεῖ ἀπό τήν ἴδια τήν παράδοση τῶν Πατέρων μας τήν καταγεγραμμένη στίς Οἰκουμενικές συνόδους καί τούς ἱερούς κανόνες.»!Τά σχόλια νομίζομε ὅτι περιττεύουν γιά τούς γνωρίζοντες ἀνάγνωση καί διαθέτοντες κοινόν νοῦν! Δέν ταυτίζονται τά κανονικά καί χαρισματικά ὅρια τῆς Ἐκκλησίας! Ὑπάρχει Ἐκκλησία ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας καί κατ’ ἐπέκταση ὑπάρχουν ἐκτός αὐτῆς καί μυστήρια! Αὐτά, ὅμως, τά πρεσβεύει ὁ Οἰκουμενισμός καί ὄχι ἡ Ἐκκλησία!
4. «Ποιός μπορεῖ νά ἐμποδίσει σήμερα τήν Ἐκκλησίασυνερχομένη ἐν συνόδω νά ἀντιμετωπίσει μιά νέα πραγματικότητα; Ἡ σύγχρονη πραγματικότητα ἀσφαλῶς καί εἶναι νέα, διότι ….(….)Ὁ σύγχρονος χριστιανικός κόσμος, συνολικά θεωρούμενος, οὔτε τίς βαρύτατες κακοδοξίες τῶν αἱρετικῶν τῆς ἐποχῆς τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἀσπάζεται, οὔτε ἐχθρικῶς πρός τήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία διάκειται, οὔτε προσηλυτισμό ἀσκεῖ, οὔτε ἔχει καταδικασθεῖ συνοδικά, ὅπως ἐπιβάλλει ὁ στ΄ κανόνας τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.»!Νά καί ἡ νέα πραγματικότητα πού ἀπαιτεῖ νέα Θεολογία καί αὐτή μέ τή σειρά της νέα ὁρολογία γιά νά ἐμπεδωθεῖ!
5. «Εἶναι γνωστή ἡ ἀντίληψη (προσοχή! ἀντίληψη πλέον χαρακτηρίζεται ἡ πατερική διδασκαλία) τοῦ Ἁγ. Κυπριανοῦ Καρθαγένης ὅτι στή Μία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί μόνο σ’ αὐτή μπορεῖ νά ὑπάρχει Ἅγιο Πνεῦμα» [Σημ. ἡμ. : Αὐτή ἡ διδασκαλία στή γλώσσα τῶν οἰκουμενιστῶν θεωρεῖται καί ἀποκαλεῖται ὡς "ἀντίληψη τῆς ἀποκλειστικότητος". Δηλαδή, εἰρωνεύονται καί ἀπομειώνουν τήν Ὀρθόδοξο Πίστη "Εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν" τήν ὁποία ὁμολογοῦμε σέ κάθε Θ. Λειτουργία μέ τό Σύμβολο τῆς Πίστεως.] «…ἡ ὡς ἔθος χαρακτηριζομένη ἀποκλειστική ἐκκλησιολογία τοῦ Ἁγ. Κυπριανοῦ Καρθαγένης δέν ἀνήκει στή δογματική διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας»!!!
6. «…Ναί μέν οἱ ἱεροί κανόνες ἐξετέθησαν ἀπό τίς σάλπιγγες τοῦ Πνεύματος, μόνο πού τό Πνεῦμα σήμερα ἠχεῖ διαφορετικά.« ! Γι’ αὐτό χρειάζεται νά προβοῦμε, προτείνουν οἱ οἰκουμενιστές, «στή δέουσα ἀνακάθαρση (ἡ ὁποία) ἀποτελεῖ ἐπείγουσα ἀναγκαιότητα ….Ὁ συγκυριακός χαρακτήρας τῶν ἱερῶν κανόνων εἶναι ὅμως ἀδιαμφισβήτητος.». Πρόκειται γιά παρόμοια θέση μέ ἐκείνη τήν ὁποία ὑποστηρίζει σέ διατριβή του ὅταν σπούδαζε στή Ρώμη καί στά Παπικά Πανεπιστήμια ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, χαρακτηρίζοντας ἀναχρονιστικούς καί καταργητέους τούς ἱ. Κανόνες, ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἀπαγορεύουν τίς συμπροσευχές μετά τῶν αἱρετικῶν!
7. «Ἡ Ἐκκλησία δέ δεσμεύεται ἀπό κανονικές ρυθμίσεις πού ἀναφέρονται σέ δογματικές ἀποκλίσεις ἄλλων ἐποχῶν,….Οἱ ἱεροί κανόνες οὕτως ἤ ἄλλως δέν ἀπολυτοποιοῦνται ὡς πρός τό κῦρος καί τήν ἰσχύ τους. Δέν ἐντάσσονται στή σωτηριώδη δογματική ἐμπειρία καί διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας«!!! Τί εἴπωμεν καί τί λαλήσωμεν; Ἕνα μόνον: Πρίν καθαιρεθοῦν τά δόγματα ὑπό τοῦ ἐκκλησιομάχου Οἰκουμενισμοῦ, πρέπει κατ’ αὐτόν νά καθαιρεθοῦν οἱ ἱεροί Κανόνες! Αὐτά, δυστυχῶς, διδάσκονται σήμερον ἀπό τέτοιους Καθηγητές στίς Θεολογικές Σχολές τῆς Πατρίδος μας. Γι’ αὐτό ἔφθασαν νά προωθοῦν μέχρι καί τίς «ἱερές» ἰσλαμικές σπουδές!
8. «Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μπορεῖ νά ὁδηγηθεῖ στήν ἀναγνώριση τοῦ ὑποστατοῦ τοῦ βαπτίσματος ἑτεροδόξων, ὅταν πρωτίστως ἀποστῆ ἀπό τήν ἀλαζονεία τῆς ἀποκλειστικότητας.
Ἡ ἀποκλειστικότητα δέν ἀποτελεῖ δογματική διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.«!Σέ ἁπλά Ἐλληνικά, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ὅταν ταπεινωθεῖ καί ἀπορρίψει τήν πλάνη της ὅτι εἶναι ἡ μοναδική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τότε θά ἀναγνωρίσει, ὅπως προφανῶς ὀφείλει, κατά τούς οἰκουμενιστές, τήν ὕπαρξη μυστηρίων καί στούς αἱρετικούς!
9. «Ἡ τέλεση μικτοῦ γάμου δέν μπορεῖ παρά νά σημαίνει ad hoc ἀναγνώριση βαπτίσματος. Διαφορετικά ἡ τέλεση ἑνός μικτοῦ γάμου δέ θά ἦταν ἐφικτή. Εἶναι ἀντιφατικό καί ἀδιανόητο νά τελεῖται γάμος ὀρθοδόξων μέ αἱρετικούς καί νά θεωρεῖται ἡ ἑτερόδοξη πλευρά ὅτι στερεῖται βαπτίσματος. Ἡ τέλεση μικτῶν γάμων εἶναι ἕνας παγιωμένος στήν ἐκκλησιαστική συνείδηση θεσμός καί τό πρόβλημα ἀσφαλῶς δένὑπάρχει στίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες πού τούς τελοῦν, ἀλλά στούς ὁπαδούς τῆς ἀποκλειστικότητας πού εἴτε ὡς ἐπίσκοποι ἐκδίδουν τίς σχετικές ἄδειες γάμου, εἴτε ὡς πρεσβύτεροι τούς ἱερολογοῦν, συμπροσευχόμενοι μάλιστα μέ τούς ἑτεροδόξους «αἱρετικούς».»!!!
Ἐδῶ εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά ἀναγνωρίσωμε ὡς ὀρθή, καίτοι εἰρωνική, τήν τοποθέτηση τῶν οἰκουμενιστῶν περί τοῦ τί συνεπάγεται ἡ ἀποδοχή καί ἀναγνώριση τῶν λεγομένων μικτῶν γάμων. Αὐτοί ρίχνουν, κατά τό δή λεγόμενο, τό γάντι, ἀλλά δυστυχῶς λίγοι τολμοῦν νά τό σηκώσουν. Μικτοί γάμοι ὀφείλομε νά ὁμολογήσωμε ὅτι σημαίνει μίξη ἀμίκτων καί συνιστᾶ ἐκκλησιολογικό τραγέλαφο! Κάκιστα δέ, πολλοί φερόμενοι ὡς ἀντι-οἰκουμενιστές δέχονται ὅτι (οἱ μικτοί γάμοι) εἶναι κάτι πού μπορεῖ νά ἀμνηστευθεῖ, ὡς ἄχρι καιροῦ ἐφαρμογή οἰκονομίας καί ὡς ἀναπόφευκτη συγκατάβαση, ὅπου ὑφίστανται μικτοί πληθυσμοί ! Ἄλλωστε γενικῶς καί ἡ οἰκονομία ἔχει ὅρια, πέραν τῶν ὁποίων μετατρέπεται σέ παρανομία.
10. Χαρακτηρίζει ὡς «ἀτυχῆ προσπάθεια τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Κυρίλλου νά ἐπιβάλει τό 1755 τόν ἀναβαπτισμό τῶν Λατίνων«! Προφανῶς, ὡς οἰκουμενιστής, θεωρεῖ ἀκόμη καί τήν ἐξευτελιστική παρωδία «βαπτίσματος» τῶν αἱρετικῶν, ὅπως δηλαδή τό θλιβερό ράντισμα τῶν παπιστῶν, ὡς ὑποστατό μυστήριο!
11. «Τό γεγονός ὅτι μετά ἀπό Πανορθόδοξες ἀποφάσεις διεξάγεται θεολογικός διάλογος μέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς, Λουθηρανούς, …Προχαλκηδονίους συνδέεται ἄμεσα μέ τό γεγονός ὅτι μέ αὐτούς ὁ μικτός γάμος εἶναι δυνατός καί ὑπάρχει σιωπηρή ἀναγνώριση τοῦ βαπτίσματός τους καί ἐκκλησιολογική ἀναγνώριση τῶν κοινοτήτων τους,….».Ἰδιαιτέρως ἀποκαλυπτικά τά ἀνωτέρω. Διότι μπορεῖ αὐτά νά συνιστοῦν τά αὐτονόητα στήν οἰκουμενιστική συλλογιστική, παρουσιάζουν ὅμως ἀνάγλυφη τήν στρατηγική των νά ἀποσποῦν πανορθόδοξες ἀποφάσεις γιά νά νομιμοποιοῦν τίς ἐνέργειές των καί νά προωθοῦν τόν πρακτικό οἰκουμενισμό (βλ. μικτοί γάμοι) ὥστε ἐν συνεχεία νά τόν ἐπικαλοῦνται ὡς παγιωμένο θεσμό! Γι’ αὐτό ὅσοι θέλουν νά παραμείνουν ὀρθόδοξοι, ἀντιστεκόμενοι σ’ αὐτή τήν νεοεποχίτικη οἰκουμενιστική πλύση ἐγκεφάλου, θά πρέπει ἰδιαιτέρως νά προσέχουν καί νά μή θεωροῦν ὡς μικρό καί δευτερεῦον τίποτε περί τήν πίστη καί τήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Κάτι περισσότερο γνώριζαν οἱ Πατέρες μας τονίζοντες ὅτι στά τῆς Πίστεως καί τῆς Παραδόσεως «οὐ μικρόν, τό παραμικρόν»! Ἀπόδειξις δέ τοῦ ὅτι ἀποθρασύνει τούς μονίμως καί διαρκῶς καινοτομοῦντες οἰκουμενιστές ἡ ἰδική μας ἀνεκτικότητα εἶναι ἡ ὄντως προκλητική καί διαστροφική περί μικτῶν γάμων διαπίστωση τοῦ κ. Κυρίλλου: «Ὁ θεσμός τῶν μικτῶν γάμων εἶναι ἀποδεκτός διαχρονικά ἀπό τή συλλογική ἐκκλησιαστική συνείδηση, ἀπό τή συνείδηση τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος, ἀπό τόν ἔσχατο κριτή τῆς ἀληθείας.»! Φαίνεται μεταξύ πολλῶν πού ἀγνοεῖ ἤ μᾶλλον παραθεωρεῖ ὁ κ. Καθηγητής εἶναι καί τό τοῦ Ἁγίου Κυπριανοῦ περί «διαχρονικότητος» καί «ἀληθείας». Ἔλεγε, λοιπόν, ὁ Ἅγιος ὅτι ἐάν δέν ὑπάρχει ἡ ἀλήθεια σέ κάτι πού διαχρονικά γίνεται, τότε αὐτό ποτέ δέν συνιστᾶ παράδοση, ἀλλά πρέπει νά θεωρεῖται ὡς μία κακή συνήθεια, μία ἀρχαία πλάνη!
12. «Ἡ μή σωτηρία τῶν ἐκτός Ἐκκλησίας εὑρισκομένων ἀπετέλεσε διδασκαλία τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, ὄχι ὅμως καί τῆς Ὀρθόδοξης.»!»Εδῶ, κυριολεκτικῶς, δίνεται ρεσιτάλ ὑποκρισίας καί ὑπουλότητος! Καί ὁ τρόπος καί ἡ προφανής σκοπιμότητά του εἶναι πραγματικῶς διαστροφικά. Διότι πράττουν τό ἑξῆς: μία σαφή θέση καί διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὁποία ὡς δύσχρηστη γιά τήν πλάνη καί τήν αἵρεσή των θέλουν νά ἀκυρώσουν καί ἐνσπείρουν περί αὐτῆς «λογισμούς» ἀμφισβητήσεως, ἐκμεταλευόμενοι τό ὅτι τή συγκεκριμένη θέση τήν σφετερίζεται περί ἑαυτῆς κάποια αἰρετική κοινότητα, τήν στιγματίζουν ἐμφανίζοντάς την ὡς δῆθεν ἀντορθόδοξη! Παραπέμπουν μάλιστα σέ στοιχεῖα πού προσμαρτυροῦν τήν ὑποστήριξή της ὑπό τῶν αἱρετικῶν. Ἔτσι, παρουσιάζονται οἱ ἴδιοι ὅτι ἀποκρούουν δῆθεν ἀντορθόδοξες διδασκαλίες καί ὅτι ὑπερασπίζονται τήν διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐνῶ ἐν τοῖς πράγμασι τήν ἀρνοῦνται, χαριζόμενοι μάλιστα στούς αἱρετικούς!
13. «Στήν ἱστορική πορεία τῆς Ἐκκλησίας ἔγιναν καί γίνονται ἀνεκτές κακοδοξίες εἴτε σέ ἀτομικό, εἴτε σέ συλλογικώτερο ἐπίπεδο, χωρίς οὔτε ἡ Ἐκκλησία νά ἀποκόψει τούς κακοδόξους ἀπό τό σῶμα της, οὔτε ἐκεῖνοι νά ἀποκοποῦν ἀπό αὐτό.»! Καί μόνη αὐτή ἡ βαρύγδουπη τοποθέτηση δίκην ἀποφάνσεως περί τῆς διηνεκοῦς πράξεως τῆς Ἐκκλησίας ἄνευ διευκρινίσεων ποῦ ἀναφέρεται καί τεκμηριώσεως τῶν ἰσχυρισμῶν του, ἀποτελοῦν ἀπαράδεκτη προσπάθεια παραπλανήσεως τῶν ἀναγνωστῶν του καί τό χειρότερο ἀσεβοῦς ἐμφανίσεως τῆς Ἐκκλησίας ὡς αὐτο-ἀναιρουμένης, διά τῆς ἐπιδείξεως ἀνοχῆς σέ κακοδοξίες, δηλαδή σέ παρεκκλίσεις ἀπό τήν ὀρθή Πίστη καί ἀποκλίσεις ἀπό τήν ἀλήθεια τῆς ὁποίας, κατά τόν Ἀπόστολο, στῦλος καί ἑδραίωμα ὑπάρχει. Καί ἐδῶ εἶναι προφανής ἡ παραπειστική οἰκουμενιστική τακτική νά ἐμφανισθεῖ ἡ ἀνοχή τῶν κακοδοξιῶν ὡς ἐκκλησιαστική πρακτική, ἡ ὁποία μάλιστα συμβάλλει στήν ἑνότητα (ἐδῶ διατήρηση αὐτῆς) τῆς Ἐκκλησίας. Καθόλου τυχαίως, διά τῶν ἀνωτέρω ἕωλων ἰσχυρισμῶν, ἀποδομεῖται ἡ διαχρονική ἀσυμβίβαστη στάση τῆς Ἐκκλησίας ἔναντι ὄχι μόνο τῶν αἱρέσεων ἀλλά καί πάσης καινοτομίας, διά τῆς ὁποίας κατά μικρόν, κατά τόν μέγα Δαμασκηνό, ὅλον τό σῶμα καταλυθήσεται!
14. «Τό Π.Σ.Ε. εἶναι ὁ μεγαλύτερος διαχριστιανικός ὀργανισμός, ὅπου τά μέλη του καλοῦνται νά συμβάλουν στήν ὁρατή ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν μέ μία κοινή πίστη καί μία Θ. Εὐχαριστία»! Δέν θά μποροῦσε νά λείπει αὐτή ἡ θετική παρουσίαση καί ἐπιδοκιμασία τοῦ κατ’ οὐσίαν ἐκκλησιομάχου καί ἐκ θεμελίων οἰκουμενιστικοῦ συμβουλίου τῶν διαφόρων αἱρετικῶν κοινοτήτων, δηλαδή τοῦ ΠΣΕ, ἀπό ἕνα ἀπολογητικό τῆς οἰκουμενιστικῆς θεωρίας ἄρθρο. Δράττομαι δέ τῆς εὐκαιρίας νά συμφωνήσω καί ὑπερθεματίσω στήν εὔστοχη διαπίστωση περί τῆς ὑπό τινων ἐπικεντρώσεως τῆς κριτικῆς τοῦ ἐπιμάχου Κειμένου τῆς λεγομένης Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου στήν ἀναφορά περί ἑτέρων πλήν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιῶν καί τήν ὀρθοδοξοποίησή του διά τῆς ἀντικαταστάσεως τοῦ ὅρου Ἐκκλησιῶν μέ τόν ὅρο Κοινότητες, ὡς τελείως ὑποκριτικῆς καί ἀποπροσανατολιστικῆς, καθ’ ἥν στιγμήν ἀφήνονται ἀνέγγιχτες οἱ περί τοῦ βλασφήμου Π.Σ.Ε. ἀναφορές! Διότι οἱ Πατέρες ἦταν δυνατόν ἐν τῆ ρύμη τοῦ λόγου καί οὐχί δογματικῶς νά χρησιμοποιοῦν τόν ὅρο ἐκκλησία γιά τούς αἱρετικούς ἔχοντες περί αὐτοῦ εὐσεβή τήν διάνοιά των, δέν θά ἦταν ὅμως ποτέ δυνατόν νά συμφύρουν τή νύμφη τοῦ Χριστοῦ Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία μέ τόν ἑσμό τῶν αἱρέσεων στά πλαίσια ἑνός συγκρητιστικοῦ Συμβουλίου, ὅπως εἶναι τό Π.Σ.Ε. Καί,
15. «Μπροστά σέ μία νέα κακοδοξία μή δυναμένη ἐκ τῶν πραγμάτων νά ἔχει ἀξιολογηθεῖ ἀπό προγενέστερες συνοδικές δογματικές καί κανονικές ἀποφάσεις δέν ἐπανέλαβαν (οἱ Πατέρες τῆς Ζ΄ Οἰκουμ. Συνόδου), ἀλλ’ ἀνεγνώρισαν τό ὑποστατό τῶν μυστηρίων τοῦ βαπτίσματος καί τῆς ἱερωσύνης τελεσθέντων στήν αἱρετική κοινότητα».Δυστυχῶς, γιά τόν κ. Κύριλλο καί τούς ὁμόφρονές του τίποτε δέν μπορεῖ νά συνεισφέρει ὁ ἐντελῶς ἀταίριαστος παραλληλισμός τῶν αἰρετικῶν εἰκονομάχων μέ τούς συγχρόνους παπικούς καί πολύ περισσότερο τίποτε δέ συνδέει τή στάση τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ζ΄ Οἰκουμ. Συνόδου καί τοῦ Προέδρου Αὐτῆς Ἁγίου Ταρασίου ἔναντι τῶν αἱρετικῶν τῆς ἐποχῆς ἐκείνης μέ τήν ὑπ’ αὐτῶν (τῶν οἰκουμενιστῶν) προτεινομένη στάση τῶν ὀρθοδόξων Ποιμένων, ἔναντι τοῦ συγχρόνου Παπισμοῦ.
Ποτέ οἱ Ἅγιοι Πατέρες δέν ἀπεδέχθησαν τήν ὕπαρξη Μυστηρίων ἐκτός Ἐκκλησίας. Ὅποια οἰκονομία ἄσκησαν οἱ Πατέρες, τήν ἄσκησαν μέ δεδομένη προϋπόθεση τή μετάνοια καί ἐπιστροφή τῶν αἱρετικῶν στήν Ἐκκλησία, πρός σωτηρία αὐτῶν. Ἡ πνευματική ἐξουσία τῆς Ἐκκλησίας λειτουργοῦσα χαρισματικά παρεῖχε τήν Θ. Χάρη καί ἐνεργοποιοῦσε νεκρούς τύπους διά τῆς ἐνσωματώσεώς αὐτῶν (τῶν πρώην αἱρετικῶν) στήν Ἐκκλησία. Ἀποτελεῖ δέ ἐσχάτη ἀσέβεια ἡ διανοητική προσπάθεια προσεγγίσεως καί ἐκλογικεύσεως ὅσων μυστηριακῶς ἐνεργοποιοῦνται διά τῆς μετανοίας τῶν ἐπιστρεφόντων καί τῆς παροχῆς τῆς ζωοποιοῦ Χάριτος τοῦ Παρακλήτου ὑπό τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ Οἰκουμενισμός δέν ὁμιλεῖ περί αἱρέσεως, περί αἱρετικῶν, περί ἐπιστροφῆς καί περί μετανοίας. Ὁ Οἰκουμενισμός ἔτσι ἀρνεῖται τό βασικό καί μοναδικό κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας πού εἶναι ἡ μετάνοια τήν ὁποία ἐκήρυξε ὁ Τίμιος Πρόδρομος καί ἐπανέλαβε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ἐπίσης, ὁ Οἰκουμενισμός δέν ὁμιλεῖ, ὅπως καί ἡ νέα ἐποχή γενικότερον, περί τοῦ διαβόλου. Εἶναι, ὅμως, ἀπαραίτητα ὅλα αὐτά, γιά νά διαφυλάσσεται καί διακριβώνεται ἡ πιστότητα στήν παραδοθεῖσα Πίστη καί ἡ αὐθεντικότητα τοῦ κηρύγματος τῆς Ἐκκλησίας.
Μακράν καί πέραν αὐτῶν ὅσους ἀνθρώπους καί ἄν παρασύρει ὁ Οἰκουμενισμός, χρησιμοποιώντας ὡς κήρυκας τούς ὑποτιθεμένους διδασκάλους καί σκοπούς διαφυλάξεως τῆς Ἀληθείας (ἐπισκόπους καί θεολόγους) δέν θά ἀποφεύγει φάσκων εἶναι σοφός νά μωραίνεται, ὑποστηρίζοντας χάριν τῆς δικαιώσεως τῶν διεφθαρμένων θεωριῶν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, λόγους δαιμονικῆς πλάνης!
Ὅπως, ἀτυχῶς, ὁ κ. Κύριλλος πράττει στήν ἐν λόγω ἐργασία του ἐκτιθέμενος ἀνεπανόρθωτα καί λέγων τά ἑξῆς:
«Ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ Ἰωάννης παραπονέθηκε στόν Χριστό, γιατί κάποιος ἄλλος πού δέν ἀνῆκε στόν κύκλο τῶν μαθητῶν ἔβγαζε δαιμόνια στό ὄνομά Του: διδάσκαλε, εἴδομεν τινά ἐν τῶ ὀνόματί σου ἐκβάλλοντα δαιμόνια, ὅς οὐκ ἀκολουθεῖ ἡμῖν καί ἐκωλύσαμεν αὐτόν ὅτι οὐκ ἀκολουθεῖ ὑμῖν: Ὁ δέ Ἰησοῦς εἶπε, μή κωλύετε αὐτόν (Μάρκ. 9, 38, 29).»Γιά νά ἀναρωτηθεῖ: «Εἶναι δυνατόν κάποιος πού δέν ἀκολουθεῖ τόν Χριστό νά βγάζει δαιμόνια καί νά κάνει θαύματα ἐπικαλούμενος τόν Ἰησοῦ; Ὁ Χριστός ἀπαντᾶ καταφατικά. Αὐτό γιά μᾶς σήμερα δέ σημαίνει τίποτα σέ σχέση μέ αὐτούς πού δέν ἀνήκουν στή δική μας «αὐλή», ὅπως μᾶς λέγει ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος;»
Κύριε Κύριλλε, ὅπερ ἔδει δεῖξαι!
Ἡ προσπάθειά σου καί ἡ συλλογιστική σου προφανῶς δέν εἶναι εὐαγγελική. Διότι διά τῆς προωθήσεως τῶν θεωριῶν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τήν ὁποίαν ἐπιχειρεῖς, μᾶς καλεῖς σέ κάτι στό ὁποῖο δέν μᾶς καλεῖ ὁ Χριστός. Μᾶς καλεῖς νά ἑνωθοῦμε μέ ὅσους δέν ἀκολουθοῦν, σύμφωνα μέ τήν ἀναφορά σου στό Εὐαγγέλιο, τόν Χριστό, ἔστω κι ἄν θαυματουργοῦν, πρᾶγμα πού φαίνεται ὅτι σέ ἀντίθεση μέ τόν ὄντως Θεολόγο Ἰωάννη ἐσένα σέ ἔχει ἐντυπωσιάσει. Ἐκεῖνος ἐνοχλήθηκε ἀπό τήν δράση τῶν θαυματοποιῶν, ἐνῶ ἐσύ παρασύρεσαι. Καί μάλιστα δέν ἐρωτᾶς περί τούτου τόν Χριστό, ὅπως ἐκεῖνος ὁ μαθητής Του, ἀλλά προτείνεις ἀλλά πράγματα, καινοφανῆ, πέραν τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ.
Ὑπάρχει ὅμως καί κάτι χειρότερο, ὡς διαπίστωση, γιά τήν περίπτωσή σου: Αἵρεις ἐκ τῶν λόγων τοῦ Κυρίου μόνον ὅσα θεωρεῖς ὅτι συνηγοροῦν στίς θέσεις σου. Ἔτσι, ὅμως, διασπᾶς τό ὅλον τῆς διδασκαλίας Του, τήν καθολική Ἀλήθεια πού διαφυλάσσει ἡ Ἐκκλησία Του. Αὐτό προσδιορίζει θεωρητικῶς τό αἱρετικόν τῆς ὅλης στάσεώς σου.
Ἐν προκειμένω, λοιπόν, καί ἐν κατακλεῖδι τοῦ παρόντος, σοῦ ὑπενθυμίζομεν ὅτι ὁ Κύριος ποτέ δέν ἐθεώρησε τούς ἐκβάλλοντας δαιμόνια στό ὄνομά του ἀλλά μή ἀκολουθοῦντας Αὐτόν, ὡς μαθητάς Του. Ἀντιθέτως εἶπε περί αὐτῶν λόγο φοβερό, ὁ ὁποῖος θά πρέπει νά ἠχεῖ στά αὐτιά ὅλων μας καί ἀφορᾶ στήν ἀναπόδραστη συνάντησή μας μαζί Του καί τήν ἀπολογία μας ἐπί τοῦ φοβεροῦ Βήματός Του, ἀπό τήν ὁποία καί θά ἐξαρτηθεῖ τό αἰώνιο μέλλον μας.
Ὁ λόγος Του; «Πολλοί ἐροῦσί μοι ἐν ἐκείνη τῆ ἡμέρᾳ. Κύριε Κύριε, οὐ τῶ σῶ ὀνόματι προεφητεύσαμεν, καί τῶ σῶ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καί τῶ σῶ ὀνόματι δυνάμεις πολλάς ἐποιήσαμεν;
Καί τότε ὁμολογήσω αὐτοῖς ὅτι οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς. ἀποχωρεῖτε ἀπ’ ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τήν ἀνομίαν.» (Ματθ. ζ΄, 22, 23).
aktines.blogspot.gr
9. «Ἡ τέλεση μικτοῦ γάμου δέν μπορεῖ παρά νά σημαίνει ad hoc ἀναγνώριση βαπτίσματος. Διαφορετικά ἡ τέλεση ἑνός μικτοῦ γάμου δέ θά ἦταν ἐφικτή. Εἶναι ἀντιφατικό καί ἀδιανόητο νά τελεῖται γάμος ὀρθοδόξων μέ αἱρετικούς καί νά θεωρεῖται ἡ ἑτερόδοξη πλευρά ὅτι στερεῖται βαπτίσματος. Ἡ τέλεση μικτῶν γάμων εἶναι ἕνας παγιωμένος στήν ἐκκλησιαστική συνείδηση θεσμός καί τό πρόβλημα ἀσφαλῶς δένὑπάρχει στίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες πού τούς τελοῦν, ἀλλά στούς ὁπαδούς τῆς ἀποκλειστικότητας πού εἴτε ὡς ἐπίσκοποι ἐκδίδουν τίς σχετικές ἄδειες γάμου, εἴτε ὡς πρεσβύτεροι τούς ἱερολογοῦν, συμπροσευχόμενοι μάλιστα μέ τούς ἑτεροδόξους «αἱρετικούς».»!!!
Ἐδῶ εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά ἀναγνωρίσωμε ὡς ὀρθή, καίτοι εἰρωνική, τήν τοποθέτηση τῶν οἰκουμενιστῶν περί τοῦ τί συνεπάγεται ἡ ἀποδοχή καί ἀναγνώριση τῶν λεγομένων μικτῶν γάμων. Αὐτοί ρίχνουν, κατά τό δή λεγόμενο, τό γάντι, ἀλλά δυστυχῶς λίγοι τολμοῦν νά τό σηκώσουν. Μικτοί γάμοι ὀφείλομε νά ὁμολογήσωμε ὅτι σημαίνει μίξη ἀμίκτων καί συνιστᾶ ἐκκλησιολογικό τραγέλαφο! Κάκιστα δέ, πολλοί φερόμενοι ὡς ἀντι-οἰκουμενιστές δέχονται ὅτι (οἱ μικτοί γάμοι) εἶναι κάτι πού μπορεῖ νά ἀμνηστευθεῖ, ὡς ἄχρι καιροῦ ἐφαρμογή οἰκονομίας καί ὡς ἀναπόφευκτη συγκατάβαση, ὅπου ὑφίστανται μικτοί πληθυσμοί ! Ἄλλωστε γενικῶς καί ἡ οἰκονομία ἔχει ὅρια, πέραν τῶν ὁποίων μετατρέπεται σέ παρανομία.
10. Χαρακτηρίζει ὡς «ἀτυχῆ προσπάθεια τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Κυρίλλου νά ἐπιβάλει τό 1755 τόν ἀναβαπτισμό τῶν Λατίνων«! Προφανῶς, ὡς οἰκουμενιστής, θεωρεῖ ἀκόμη καί τήν ἐξευτελιστική παρωδία «βαπτίσματος» τῶν αἱρετικῶν, ὅπως δηλαδή τό θλιβερό ράντισμα τῶν παπιστῶν, ὡς ὑποστατό μυστήριο!
11. «Τό γεγονός ὅτι μετά ἀπό Πανορθόδοξες ἀποφάσεις διεξάγεται θεολογικός διάλογος μέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς, Λουθηρανούς, …Προχαλκηδονίους συνδέεται ἄμεσα μέ τό γεγονός ὅτι μέ αὐτούς ὁ μικτός γάμος εἶναι δυνατός καί ὑπάρχει σιωπηρή ἀναγνώριση τοῦ βαπτίσματός τους καί ἐκκλησιολογική ἀναγνώριση τῶν κοινοτήτων τους,….».Ἰδιαιτέρως ἀποκαλυπτικά τά ἀνωτέρω. Διότι μπορεῖ αὐτά νά συνιστοῦν τά αὐτονόητα στήν οἰκουμενιστική συλλογιστική, παρουσιάζουν ὅμως ἀνάγλυφη τήν στρατηγική των νά ἀποσποῦν πανορθόδοξες ἀποφάσεις γιά νά νομιμοποιοῦν τίς ἐνέργειές των καί νά προωθοῦν τόν πρακτικό οἰκουμενισμό (βλ. μικτοί γάμοι) ὥστε ἐν συνεχεία νά τόν ἐπικαλοῦνται ὡς παγιωμένο θεσμό! Γι’ αὐτό ὅσοι θέλουν νά παραμείνουν ὀρθόδοξοι, ἀντιστεκόμενοι σ’ αὐτή τήν νεοεποχίτικη οἰκουμενιστική πλύση ἐγκεφάλου, θά πρέπει ἰδιαιτέρως νά προσέχουν καί νά μή θεωροῦν ὡς μικρό καί δευτερεῦον τίποτε περί τήν πίστη καί τήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Κάτι περισσότερο γνώριζαν οἱ Πατέρες μας τονίζοντες ὅτι στά τῆς Πίστεως καί τῆς Παραδόσεως «οὐ μικρόν, τό παραμικρόν»! Ἀπόδειξις δέ τοῦ ὅτι ἀποθρασύνει τούς μονίμως καί διαρκῶς καινοτομοῦντες οἰκουμενιστές ἡ ἰδική μας ἀνεκτικότητα εἶναι ἡ ὄντως προκλητική καί διαστροφική περί μικτῶν γάμων διαπίστωση τοῦ κ. Κυρίλλου: «Ὁ θεσμός τῶν μικτῶν γάμων εἶναι ἀποδεκτός διαχρονικά ἀπό τή συλλογική ἐκκλησιαστική συνείδηση, ἀπό τή συνείδηση τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος, ἀπό τόν ἔσχατο κριτή τῆς ἀληθείας.»! Φαίνεται μεταξύ πολλῶν πού ἀγνοεῖ ἤ μᾶλλον παραθεωρεῖ ὁ κ. Καθηγητής εἶναι καί τό τοῦ Ἁγίου Κυπριανοῦ περί «διαχρονικότητος» καί «ἀληθείας». Ἔλεγε, λοιπόν, ὁ Ἅγιος ὅτι ἐάν δέν ὑπάρχει ἡ ἀλήθεια σέ κάτι πού διαχρονικά γίνεται, τότε αὐτό ποτέ δέν συνιστᾶ παράδοση, ἀλλά πρέπει νά θεωρεῖται ὡς μία κακή συνήθεια, μία ἀρχαία πλάνη!
12. «Ἡ μή σωτηρία τῶν ἐκτός Ἐκκλησίας εὑρισκομένων ἀπετέλεσε διδασκαλία τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, ὄχι ὅμως καί τῆς Ὀρθόδοξης.»!»Εδῶ, κυριολεκτικῶς, δίνεται ρεσιτάλ ὑποκρισίας καί ὑπουλότητος! Καί ὁ τρόπος καί ἡ προφανής σκοπιμότητά του εἶναι πραγματικῶς διαστροφικά. Διότι πράττουν τό ἑξῆς: μία σαφή θέση καί διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὁποία ὡς δύσχρηστη γιά τήν πλάνη καί τήν αἵρεσή των θέλουν νά ἀκυρώσουν καί ἐνσπείρουν περί αὐτῆς «λογισμούς» ἀμφισβητήσεως, ἐκμεταλευόμενοι τό ὅτι τή συγκεκριμένη θέση τήν σφετερίζεται περί ἑαυτῆς κάποια αἰρετική κοινότητα, τήν στιγματίζουν ἐμφανίζοντάς την ὡς δῆθεν ἀντορθόδοξη! Παραπέμπουν μάλιστα σέ στοιχεῖα πού προσμαρτυροῦν τήν ὑποστήριξή της ὑπό τῶν αἱρετικῶν. Ἔτσι, παρουσιάζονται οἱ ἴδιοι ὅτι ἀποκρούουν δῆθεν ἀντορθόδοξες διδασκαλίες καί ὅτι ὑπερασπίζονται τήν διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐνῶ ἐν τοῖς πράγμασι τήν ἀρνοῦνται, χαριζόμενοι μάλιστα στούς αἱρετικούς!
13. «Στήν ἱστορική πορεία τῆς Ἐκκλησίας ἔγιναν καί γίνονται ἀνεκτές κακοδοξίες εἴτε σέ ἀτομικό, εἴτε σέ συλλογικώτερο ἐπίπεδο, χωρίς οὔτε ἡ Ἐκκλησία νά ἀποκόψει τούς κακοδόξους ἀπό τό σῶμα της, οὔτε ἐκεῖνοι νά ἀποκοποῦν ἀπό αὐτό.»! Καί μόνη αὐτή ἡ βαρύγδουπη τοποθέτηση δίκην ἀποφάνσεως περί τῆς διηνεκοῦς πράξεως τῆς Ἐκκλησίας ἄνευ διευκρινίσεων ποῦ ἀναφέρεται καί τεκμηριώσεως τῶν ἰσχυρισμῶν του, ἀποτελοῦν ἀπαράδεκτη προσπάθεια παραπλανήσεως τῶν ἀναγνωστῶν του καί τό χειρότερο ἀσεβοῦς ἐμφανίσεως τῆς Ἐκκλησίας ὡς αὐτο-ἀναιρουμένης, διά τῆς ἐπιδείξεως ἀνοχῆς σέ κακοδοξίες, δηλαδή σέ παρεκκλίσεις ἀπό τήν ὀρθή Πίστη καί ἀποκλίσεις ἀπό τήν ἀλήθεια τῆς ὁποίας, κατά τόν Ἀπόστολο, στῦλος καί ἑδραίωμα ὑπάρχει. Καί ἐδῶ εἶναι προφανής ἡ παραπειστική οἰκουμενιστική τακτική νά ἐμφανισθεῖ ἡ ἀνοχή τῶν κακοδοξιῶν ὡς ἐκκλησιαστική πρακτική, ἡ ὁποία μάλιστα συμβάλλει στήν ἑνότητα (ἐδῶ διατήρηση αὐτῆς) τῆς Ἐκκλησίας. Καθόλου τυχαίως, διά τῶν ἀνωτέρω ἕωλων ἰσχυρισμῶν, ἀποδομεῖται ἡ διαχρονική ἀσυμβίβαστη στάση τῆς Ἐκκλησίας ἔναντι ὄχι μόνο τῶν αἱρέσεων ἀλλά καί πάσης καινοτομίας, διά τῆς ὁποίας κατά μικρόν, κατά τόν μέγα Δαμασκηνό, ὅλον τό σῶμα καταλυθήσεται!
14. «Τό Π.Σ.Ε. εἶναι ὁ μεγαλύτερος διαχριστιανικός ὀργανισμός, ὅπου τά μέλη του καλοῦνται νά συμβάλουν στήν ὁρατή ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν μέ μία κοινή πίστη καί μία Θ. Εὐχαριστία»! Δέν θά μποροῦσε νά λείπει αὐτή ἡ θετική παρουσίαση καί ἐπιδοκιμασία τοῦ κατ’ οὐσίαν ἐκκλησιομάχου καί ἐκ θεμελίων οἰκουμενιστικοῦ συμβουλίου τῶν διαφόρων αἱρετικῶν κοινοτήτων, δηλαδή τοῦ ΠΣΕ, ἀπό ἕνα ἀπολογητικό τῆς οἰκουμενιστικῆς θεωρίας ἄρθρο. Δράττομαι δέ τῆς εὐκαιρίας νά συμφωνήσω καί ὑπερθεματίσω στήν εὔστοχη διαπίστωση περί τῆς ὑπό τινων ἐπικεντρώσεως τῆς κριτικῆς τοῦ ἐπιμάχου Κειμένου τῆς λεγομένης Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου στήν ἀναφορά περί ἑτέρων πλήν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιῶν καί τήν ὀρθοδοξοποίησή του διά τῆς ἀντικαταστάσεως τοῦ ὅρου Ἐκκλησιῶν μέ τόν ὅρο Κοινότητες, ὡς τελείως ὑποκριτικῆς καί ἀποπροσανατολιστικῆς, καθ’ ἥν στιγμήν ἀφήνονται ἀνέγγιχτες οἱ περί τοῦ βλασφήμου Π.Σ.Ε. ἀναφορές! Διότι οἱ Πατέρες ἦταν δυνατόν ἐν τῆ ρύμη τοῦ λόγου καί οὐχί δογματικῶς νά χρησιμοποιοῦν τόν ὅρο ἐκκλησία γιά τούς αἱρετικούς ἔχοντες περί αὐτοῦ εὐσεβή τήν διάνοιά των, δέν θά ἦταν ὅμως ποτέ δυνατόν νά συμφύρουν τή νύμφη τοῦ Χριστοῦ Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία μέ τόν ἑσμό τῶν αἱρέσεων στά πλαίσια ἑνός συγκρητιστικοῦ Συμβουλίου, ὅπως εἶναι τό Π.Σ.Ε. Καί,
15. «Μπροστά σέ μία νέα κακοδοξία μή δυναμένη ἐκ τῶν πραγμάτων νά ἔχει ἀξιολογηθεῖ ἀπό προγενέστερες συνοδικές δογματικές καί κανονικές ἀποφάσεις δέν ἐπανέλαβαν (οἱ Πατέρες τῆς Ζ΄ Οἰκουμ. Συνόδου), ἀλλ’ ἀνεγνώρισαν τό ὑποστατό τῶν μυστηρίων τοῦ βαπτίσματος καί τῆς ἱερωσύνης τελεσθέντων στήν αἱρετική κοινότητα».Δυστυχῶς, γιά τόν κ. Κύριλλο καί τούς ὁμόφρονές του τίποτε δέν μπορεῖ νά συνεισφέρει ὁ ἐντελῶς ἀταίριαστος παραλληλισμός τῶν αἰρετικῶν εἰκονομάχων μέ τούς συγχρόνους παπικούς καί πολύ περισσότερο τίποτε δέ συνδέει τή στάση τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ζ΄ Οἰκουμ. Συνόδου καί τοῦ Προέδρου Αὐτῆς Ἁγίου Ταρασίου ἔναντι τῶν αἱρετικῶν τῆς ἐποχῆς ἐκείνης μέ τήν ὑπ’ αὐτῶν (τῶν οἰκουμενιστῶν) προτεινομένη στάση τῶν ὀρθοδόξων Ποιμένων, ἔναντι τοῦ συγχρόνου Παπισμοῦ.
Ποτέ οἱ Ἅγιοι Πατέρες δέν ἀπεδέχθησαν τήν ὕπαρξη Μυστηρίων ἐκτός Ἐκκλησίας. Ὅποια οἰκονομία ἄσκησαν οἱ Πατέρες, τήν ἄσκησαν μέ δεδομένη προϋπόθεση τή μετάνοια καί ἐπιστροφή τῶν αἱρετικῶν στήν Ἐκκλησία, πρός σωτηρία αὐτῶν. Ἡ πνευματική ἐξουσία τῆς Ἐκκλησίας λειτουργοῦσα χαρισματικά παρεῖχε τήν Θ. Χάρη καί ἐνεργοποιοῦσε νεκρούς τύπους διά τῆς ἐνσωματώσεώς αὐτῶν (τῶν πρώην αἱρετικῶν) στήν Ἐκκλησία. Ἀποτελεῖ δέ ἐσχάτη ἀσέβεια ἡ διανοητική προσπάθεια προσεγγίσεως καί ἐκλογικεύσεως ὅσων μυστηριακῶς ἐνεργοποιοῦνται διά τῆς μετανοίας τῶν ἐπιστρεφόντων καί τῆς παροχῆς τῆς ζωοποιοῦ Χάριτος τοῦ Παρακλήτου ὑπό τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ Οἰκουμενισμός δέν ὁμιλεῖ περί αἱρέσεως, περί αἱρετικῶν, περί ἐπιστροφῆς καί περί μετανοίας. Ὁ Οἰκουμενισμός ἔτσι ἀρνεῖται τό βασικό καί μοναδικό κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας πού εἶναι ἡ μετάνοια τήν ὁποία ἐκήρυξε ὁ Τίμιος Πρόδρομος καί ἐπανέλαβε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ἐπίσης, ὁ Οἰκουμενισμός δέν ὁμιλεῖ, ὅπως καί ἡ νέα ἐποχή γενικότερον, περί τοῦ διαβόλου. Εἶναι, ὅμως, ἀπαραίτητα ὅλα αὐτά, γιά νά διαφυλάσσεται καί διακριβώνεται ἡ πιστότητα στήν παραδοθεῖσα Πίστη καί ἡ αὐθεντικότητα τοῦ κηρύγματος τῆς Ἐκκλησίας.
Μακράν καί πέραν αὐτῶν ὅσους ἀνθρώπους καί ἄν παρασύρει ὁ Οἰκουμενισμός, χρησιμοποιώντας ὡς κήρυκας τούς ὑποτιθεμένους διδασκάλους καί σκοπούς διαφυλάξεως τῆς Ἀληθείας (ἐπισκόπους καί θεολόγους) δέν θά ἀποφεύγει φάσκων εἶναι σοφός νά μωραίνεται, ὑποστηρίζοντας χάριν τῆς δικαιώσεως τῶν διεφθαρμένων θεωριῶν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, λόγους δαιμονικῆς πλάνης!
Ὅπως, ἀτυχῶς, ὁ κ. Κύριλλος πράττει στήν ἐν λόγω ἐργασία του ἐκτιθέμενος ἀνεπανόρθωτα καί λέγων τά ἑξῆς:
«Ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ Ἰωάννης παραπονέθηκε στόν Χριστό, γιατί κάποιος ἄλλος πού δέν ἀνῆκε στόν κύκλο τῶν μαθητῶν ἔβγαζε δαιμόνια στό ὄνομά Του: διδάσκαλε, εἴδομεν τινά ἐν τῶ ὀνόματί σου ἐκβάλλοντα δαιμόνια, ὅς οὐκ ἀκολουθεῖ ἡμῖν καί ἐκωλύσαμεν αὐτόν ὅτι οὐκ ἀκολουθεῖ ὑμῖν: Ὁ δέ Ἰησοῦς εἶπε, μή κωλύετε αὐτόν (Μάρκ. 9, 38, 29).»Γιά νά ἀναρωτηθεῖ: «Εἶναι δυνατόν κάποιος πού δέν ἀκολουθεῖ τόν Χριστό νά βγάζει δαιμόνια καί νά κάνει θαύματα ἐπικαλούμενος τόν Ἰησοῦ; Ὁ Χριστός ἀπαντᾶ καταφατικά. Αὐτό γιά μᾶς σήμερα δέ σημαίνει τίποτα σέ σχέση μέ αὐτούς πού δέν ἀνήκουν στή δική μας «αὐλή», ὅπως μᾶς λέγει ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος;»
Κύριε Κύριλλε, ὅπερ ἔδει δεῖξαι!
Ἡ προσπάθειά σου καί ἡ συλλογιστική σου προφανῶς δέν εἶναι εὐαγγελική. Διότι διά τῆς προωθήσεως τῶν θεωριῶν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τήν ὁποίαν ἐπιχειρεῖς, μᾶς καλεῖς σέ κάτι στό ὁποῖο δέν μᾶς καλεῖ ὁ Χριστός. Μᾶς καλεῖς νά ἑνωθοῦμε μέ ὅσους δέν ἀκολουθοῦν, σύμφωνα μέ τήν ἀναφορά σου στό Εὐαγγέλιο, τόν Χριστό, ἔστω κι ἄν θαυματουργοῦν, πρᾶγμα πού φαίνεται ὅτι σέ ἀντίθεση μέ τόν ὄντως Θεολόγο Ἰωάννη ἐσένα σέ ἔχει ἐντυπωσιάσει. Ἐκεῖνος ἐνοχλήθηκε ἀπό τήν δράση τῶν θαυματοποιῶν, ἐνῶ ἐσύ παρασύρεσαι. Καί μάλιστα δέν ἐρωτᾶς περί τούτου τόν Χριστό, ὅπως ἐκεῖνος ὁ μαθητής Του, ἀλλά προτείνεις ἀλλά πράγματα, καινοφανῆ, πέραν τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ.
Ὑπάρχει ὅμως καί κάτι χειρότερο, ὡς διαπίστωση, γιά τήν περίπτωσή σου: Αἵρεις ἐκ τῶν λόγων τοῦ Κυρίου μόνον ὅσα θεωρεῖς ὅτι συνηγοροῦν στίς θέσεις σου. Ἔτσι, ὅμως, διασπᾶς τό ὅλον τῆς διδασκαλίας Του, τήν καθολική Ἀλήθεια πού διαφυλάσσει ἡ Ἐκκλησία Του. Αὐτό προσδιορίζει θεωρητικῶς τό αἱρετικόν τῆς ὅλης στάσεώς σου.
Ἐν προκειμένω, λοιπόν, καί ἐν κατακλεῖδι τοῦ παρόντος, σοῦ ὑπενθυμίζομεν ὅτι ὁ Κύριος ποτέ δέν ἐθεώρησε τούς ἐκβάλλοντας δαιμόνια στό ὄνομά του ἀλλά μή ἀκολουθοῦντας Αὐτόν, ὡς μαθητάς Του. Ἀντιθέτως εἶπε περί αὐτῶν λόγο φοβερό, ὁ ὁποῖος θά πρέπει νά ἠχεῖ στά αὐτιά ὅλων μας καί ἀφορᾶ στήν ἀναπόδραστη συνάντησή μας μαζί Του καί τήν ἀπολογία μας ἐπί τοῦ φοβεροῦ Βήματός Του, ἀπό τήν ὁποία καί θά ἐξαρτηθεῖ τό αἰώνιο μέλλον μας.
Ὁ λόγος Του; «Πολλοί ἐροῦσί μοι ἐν ἐκείνη τῆ ἡμέρᾳ. Κύριε Κύριε, οὐ τῶ σῶ ὀνόματι προεφητεύσαμεν, καί τῶ σῶ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καί τῶ σῶ ὀνόματι δυνάμεις πολλάς ἐποιήσαμεν;
Καί τότε ὁμολογήσω αὐτοῖς ὅτι οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς. ἀποχωρεῖτε ἀπ’ ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τήν ἀνομίαν.» (Ματθ. ζ΄, 22, 23).
aktines.blogspot.gr
